Στην πρόσφατη ινδοπακιστανική κρίση, η είσοδος των Rafale στον ινδικό στόλο έμοιαζε να αλλάζει το παιχνίδι. Όμως, τα πράγματα, αρχικά, δεν εξελίχθηκαν όπως τα ήθελε το Νέο Δελχί. Τα Rafale, με τα εξαιρετικά τους ηλεκτρονικά και τον φημισμένο πύραυλο Meteor των 150+ χιλιομέτρων, δεν αξιοποιήθηκαν πλήρως από τους Ινδούς.
Πολλές από τις πληροφορίες που κυκλοφορούν στον στρατιωτικό τύπο και μεταξύ ειδικών, συμφωνούν: τα Rafale πιθανόν δεν έφεραν Meteor, καθώς η αποστολή είχε χαρακτηριστεί «επίδειξη ισχύος» και όχι πλήρους εμπλοκής. Αν ίσχυε αυτό, τα Rafale στερήθηκαν το μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους: την πρώτη βολή από πολύ έξω από το οπτικό πεδίο του αντιπάλου.
Επιπλέον, η αδυναμία πλήρους δικτύωσης με τα υπόλοιπα ινδικά συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης, άφησαν τα Rafale αποκομμένα. Παρά τη θεωρητική τους υπεροχή, δεν έβλεπαν καλύτερα, δεν ανταπέδιδαν νωρίτερα, δεν διέφευγαν ασφαλέστερα. Το αποτέλεσμα: πανάκριβα μαχητικά, με ακατέργαστο ακόμη επιχειρησιακό σχήμα.
Τα Rafale είναι όπλο υπεροχής, αλλά όπως αποδείχθηκε στην ινδοπακιστανική κρίση, κανένα όπλο δεν αποδίδει όταν δεν του επιτρέπεται να λειτουργήσει στο ακέραιο των δυνατοτήτων του. Η απουσία Meteor, τα πιθανά κενά στην ηλεκτρονική ενοποίηση και η γενική ασάφεια του δόγματος χρησιμοποίησης των Rafale, αποδυνάμωσαν το ακριβότερο εργαλείο του ινδικού αεροπορικού οπλοστασίου.
Μια υποθετική σύγκρουση υπό πλήρεις όρους δείχνει καθαρό πλεονέκτημα υπέρ των Rafale. Στην πράξη όμως, η τεχνολογία χωρίς στρατηγική είναι απλώς θεατρική πολυτέλεια.
Διαβάστε επίσης:
Κυπριακό: Αμετακίνητη η Αθήνα στο πλαίσιο ΟΗΕ – Στήριξη Μακρόν για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία
Γιατί η Ιταλία συγκλίνει με την Τουρκία στη Μεσόγειο: Οι νέες στρατηγικές συμμαχίες του 2025
