Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν αποτελεί απλώς μια πολιτική αλλαγή, αλλά την απαρχή ενός σαρωτικού οικονομικού πολέμου με επίκεντρο την Ασία. Για τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Κίνα. Η εξαγγελία για δασμούς ύψους 100% στα κινεζικά προϊόντα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στο βάθος βρίσκεται μια γιγαντιαία γεωστρατηγική επιχείρηση ακύρωσης των εμπορικών δρόμων που συνδέουν το Πεκίνο με την Ευρώπη. Σε αυτό το παγκόσμιο σκάκι, η ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται στον κρισιμότερο κόμβο, με την Ελλάδα και την Κύπρο να καλούνται να παίξουν έναν ρόλο που υπερβαίνει τα στενά εθνικά όρια.

Οι τρεις άξονες της Κίνας και η ελληνική διέξοδος

Ο Τραμπ επιδιώκει να «στραγγαλίσει» τις τρεις βασικές αρτηρίες μεταφορών της Κίνας. Η πρώτη διέρχεται από τη Ρωσία και την Τουρκία, η δεύτερη κινείται αποκλειστικά μέσω της Τουρκίας, και η τρίτη, η πλέον κρίσιμη για τη Δύση, περνά από την Ελλάδα και την ανατολική Μεσόγειο. Η ακύρωση των δύο πρώτων αξόνων καθιστά τη χώρα μας τον μοναδικό αξιόπιστο εγγυητή της ροής των δυτικών συμφερόντων. Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας δεν είναι πλέον ένα παθητικό πλεονέκτημα, αλλά μια ενεργή υπηρεσία ασφαλείας που μπορούμε να προσφέρουμε, διασφαλίζοντας την ειρήνη από την Κρήτη μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Το ανάποδο «Γάμμα» και ο άξονας Ελλάδας – Κύπρου

Δεν μπορεί να υπάρξει ελληνική στρατηγική χωρίς την Κύπρο. Η δημιουργία ενός ενιαίου γεωγραφικού, μεταφορικού και θαλάσσιου συμπλέγματος, που σχηματίζει ένα «ανάποδο Γάμμα», είναι η μοναδική απάντηση στις προκλήσεις των καιρών. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη αναβαθμίσει τη στρατιωτική τους παρουσία στο νησί, αναγνωρίζοντας την Κύπρο ως τον ακρογωνιαίο λίθο της «Νέας Μέσης Ανατολής». Η Ελλάδα οφείλει να συζευχθεί άμεσα με την Κύπρο, αξιοποιώντας το ισχυρό ελληνοαμερικανικό λόμπι και τη δημοκρατική της σταθερότητα, ώστε να λειτουργήσει ως ο υπεύθυνος «νοικοκύρης» της περιοχής.

Η ανάγκη για ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας

Για να υλοποιηθούν όμως όλα αυτά, απαιτείται θεσμική σοβαρότητα. Η Ελλάδα πάσχει από την απουσία ενός πραγματικού, λειτουργικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Δεν αρκεί ένας σύμβουλος στο πλευρό του Πρωθυπουργού, όσο ικανός κι αν είναι. Απαιτείται ένας οργανισμός που θα φιλτράρει την πληροφορία από κάθε Υπουργείο σε πραγματικό χρόνο και θα καταθέτει τεκμηριωμένες εισηγήσεις στο ΚΥΣΕΑ. Με αυτόν τον τρόπο, οι αποφάσεις του εκάστοτε Πρωθυπουργού θα βασίζονται σε εθνικά δεδομένα και όχι σε τυχαίες παρεμβάσεις τρίτων ή ξένων παραγόντων. Η θεσμική θωράκιση είναι αυτή που θα αποτρέψει την εξάρτηση της εξωτερικής μας πολιτικής από ένα απλό τηλεφώνημα.

Το φαινόμενο της Συρίας και η πτώση του Άσαντ

Η πρόσφατη κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία δεν ήταν αποτέλεσμα στρατιωτικής υπεροχής, αλλά οικονομικής εξαγοράς. Τα στοιχεία δείχνουν ότι σουνιτικές δυνάμεις, χρηματοδοτούμενες από κράτη του Κόλπου, «αγόρασαν» την αποχώρηση του συριακού στρατού με συγκεκριμένο τιμολόγιο για αξιωματικούς και οπλίτες. Αυτή η εξέλιξη αποσκοπούσε στην αποκοπή της επιρροής του Ιράν στη Μεσόγειο. Ωστόσο, το Ισραήλ παρακολουθεί στενά και δεν πρόκειται να επιτρέψει στην Τουρκία να εδραιώσει βάσεις στη συριακή επικράτεια. Η ισραηλινή στρατηγική προκρίνει μια συνομοσπονδιακή Συρία, όπου κάθε μειονότητα –Αλαουίτες, Δρούζοι, Χριστιανοί και Κούρδοι– θα έχει τη δική της εκπροσώπηση και έδαφος, περιορίζοντας δραστικά την τουρκική επιρροή.

Ο «κίνδυνος» μιας Τουρκίας χωρίς τον Ερντογάν

Πολλοί στην Ελλάδα εύχονται την απομάκρυνση του Ερντογάν, όμως η γεωπολιτική ανάλυση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ένας ηγέτης όπως ο Ιμάμογλου, που θα επανέφερε τον κεμαλισμό και την «δυτικοφιλία», θα μπορούσε να είναι πολύ πιο επικίνδυνος για τα ελληνικά συμφέροντα. Μια Τουρκία που δείχνει «καλό πρόσωπο» στη Δύση, ενώ διατηρεί ακέραιες τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, θα μπορούσε να προσεγγίσει ξανά το Ισραήλ και να απομονώσει την Ελλάδα. Η τουρκική προκλητικότητα είναι δομικό στοιχείο της γειτονικής χώρας και δεν εξαρτάται μόνο από ένα πρόσωπο.

Αποδομώντας τον φόβο του θερμού επεισοδίου

Η Ελλάδα δεν πρέπει να άγεται και να φέρεται από «φοβικά σύνδρομα». Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας αντιδρούν με αποφασιστικότητα –όπως στην περίπτωση της φρεγάτας Λήμνος με τον κυβερνήτη Ιωάννη Σαλιάρη ή στην κρίση του Έβρου– η Τουρκία υπαναχωρεί. Το περιβόητο Casus Belli αποτελεί ένα νομικό εφεύρημα που παραβιάζει τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο. Σε μια περίοδο που τα μέτωπα στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή είναι ανοιχτά, κανένα μέλος του ΝΑΤΟ δεν θα ρισκάρει μια σύρραξη εντός της συμμαχίας, αρκεί η Ελλάδα να δηλώνει έτοιμη να προασπίσει μέχρι κεραίας την κυριαρχία της.

Συμπερασματικά, η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία. Με την ανακήρυξη ΑΟΖ και την πλήρη σύμπλευση με την Κύπρο, μπορούμε να καταστούμε ο απαραίτητος εταίρος των ΗΠΑ στη νέα εποχή Τραμπ. Η ισχύς μας πηγάζει από τη γεωγραφία μας, τη δημοκρατία μας και την ικανότητά μας να λειτουργούμε ως πυλώνας σταθερότητας σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Το μόνο που μένει είναι να το πιστέψουμε και να οργανωθούμε θεσμικά.

ΠΗΓΕΣ:

  • Γεωπολιτική Ανάλυση: Βασισμένη στις θέσεις του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη σχετικά με το «ανάποδο Γάμμα» και τη δομή του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας,
  • Διεθνείς Σχέσεις: Στοιχεία για τους δασμούς Τραμπ και την εμπορική στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Κίνας (Trade War 2.0),
  • Ιστορικά Δεδομένα: Αναφορά στο περιστατικό της επακούμβησης της φρεγάτας «Λήμνος» με την τουρκική «Kemal Reis» (Αύγουστος 2020) και τα γεγονότα του Έβρου (Μάρτιος 2020),
  • Συριακό Ζήτημα: Αναφορές από διεθνή δίκτυα (Reuters, Al Jazeera) για τις οικονομικές παραμέτρους της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ.

Διαβάστε επίσης:

Η σιωπή που προμηνύει θύελλα στο Μαραλάγκο και η κίνηση ματ που αλλάζει τον παγκόσμιο χάρτη

Ανατροπή στην Ελευσίνα: Πώς η συμφωνία για τα νέα ρυμουλκά αλλάζει τον χάρτη;

Η στρατηγική κίνηση στη σκακιέρα της Μεσογείου που αλλάζει τις ισορροπίες και προκαλεί νευρικό κλονισμό στην Άγκυρα