Η πρόσφατη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη χορήγηση δανείου ύψους έως 35 δισεκατομμυρίων ευρώ (μέρος του ευρύτερου πακέτου των G7 που αγγίζει τα 165 δισεκατομμύρια ευρώ) προς την Ουκρανία, δεν είναι απλώς μια οικονομική ανάσα για το Κίεβο. Είναι μια ξεκάθαρη γεωπολιτική δήλωση. Η απόφαση να χρησιμοποιηθούν τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ως μοχλός πίεσης και χρηματοδότησης, αποκαλύπτει μια θεμελιώδη αλλαγή στη νοοτροπία των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον: Η εποχή που η Ευρώπη παρέλυε μπροστά στις λεκτικές επιθέσεις της Μόσχας (Ρωσία) έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Το τέλος της ανοχής στις «κόκκινες γραμμές»

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Δύση λειτουργούσε υπό το καθεστώς μιας φοβικής διπλωματίας. Ωστόσο, η πραγματικότητα στο πεδίο απέδειξε ότι οι συνεχείς απειλές της Ρωσίας έχουν κουράσει τους Ευρωπαίους ηγέτες. Οι ιθύνοντες έχουν πλέον αντιληφθεί τον μηχανισμό που χρησιμοποιεί το Κρεμλίνο: φωνάζει δυνατά για να καλύψει τα εσωτερικά του προβλήματα και τις αδυναμίες στο μέτωπο. Η τακτική αυτή, που θυμίζει τον μύθο του ψεύτη βοσκού, δεν αποδίδει πια. Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι η Ρωσία έχει την τάση να μιλάει πολύ και να πράττει λιγότερα, θεωρώντας λανθασμένα πως η ένταση της φωνής υποκαθιστά την ισχύ.

Καταρρίπτοντας τον μύθο της υπερδύναμης

Η αλλαγή στάσης δεν προέκυψε τυχαία. Μετά από χρόνια τριβής, η Ευρώπη και η Αμερική έχουν αποκωδικοποιήσει πλήρως τον τρόπο λειτουργίας της ρωσικής διπλωματίας. Δεν αντιμετωπίζουν πλέον μια μυθική υπερδύναμη, όπως ίσως φαντάζονταν παλαιότερα, αλλά μια συμβατική δύναμη με σοβαρούς περιορισμούς. Ακόμα και στο πυρηνικό επίπεδο, οι αναλυτές εκτιμούν ότι ο πήχης έχει κατέβει επικίνδυνα για τη Μόσχα, καθώς η αδυναμία συντήρησης των οπλικών συστημάτων είναι εμφανής. Παρόλο που η Ρωσία έχει μεταβεί σε μια οικονομία πολέμου, πασχίζει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης σύγκρουσης.

Η προπαγάνδα απέναντι στην πραγματικότητα

Είναι σαφές ότι η Μόσχα δεν ξεχνά τις ρίζες της. Η σοβιετική κληρονομιά στην προπαγάνδα παραμένει ενεργή, προσπαθώντας να συντηρήσει την εικόνα του ισχυρού. Όμως, επί του πρακτέου, ακόμη και οι πιο διστακτικοί Ευρωπαίοι εταίροι έχουν πειστεί ότι οι δυνατότητες της Ρωσίας είναι πεπερασμένες. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε πιο αποφασιστικές κινήσεις.

Κάθε φορά που η Δύση προχωρά σε μια νέα δέσμη κυρώσεων ή σε αποφασιστική οικονομική στήριξη της Ουκρανίας, διαπιστώνει ότι οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» του Πούτιν μετακινούνται σιωπηλά προς τα πίσω. Το ζήτημα πλέον είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Η συμμαχία Ευρώπης και Αμερικής φαίνεται αποφασισμένη να προκαλέσει εξελίξεις, χωρίς να περιμένει μάταια να αλλάξει η ρωσική αδιαλλαξία. Η στρατηγική της αναμονής τελείωσε· η στρατηγική της δράσης μόλις άρχισε.

Διαβάστε επίσης:

Ελληνοτουρκικά: Η «παγίδα» του Τομ Μπάρακ και ο φόβος του Ερντογάν

Ουκρανία: Η ώρα της αλήθειας, η ρωσική επέλαση και ο «μονόδρομος» του Ζελένσκι

Τουρκική Αμυντική Βιομηχανία: Το ρεκόρ «μαμούθ» που αλλάζει τα δεδομένα