Η Τουρκία διαφημίζει το Altay ως το νέο άρμα που θα αλλάξει τις ισορροπίες. Η μαζική παραγωγή έχει εξαγγελθεί πολλές φορές και αναμένεται – υποτίθεται – να ξεκινήσει εντός του 2025. Ήδη έχουν παραδοθεί τα πρώτα δοκιμαστικά τεμάχια και ακολουθούν 41 το 2026 και 40 το 2027. Ο τελικός στόχος είναι 1.000 άρματα.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το Altay είναι βασισμένο σε ξένη τεχνολογία, κυρίως νοτιοκορεατική (Hyundai Rotem – K2 Black Panther), διαθέτει σύστημα ενεργής προστασίας AKKOR της Aselsan, και ενισχυμένη θωράκιση με κεραμικά υλικά Roketsan.
Η κινητήρια μονάδα του Altay άλλαξε αρκετές φορές. Σήμερα αναμένεται να χρησιμοποιήσει τον BMC Power BATU V12 με ισχύ 1.500 ίππων, αλλά υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις για την αντοχή και αξιοπιστία του κινητήρα, που δεν έχει δοκιμαστεί επιχειρησιακά σε σκληρές συνθήκες.
Το πυροβόλο είναι το L55 των 120 χλστ., αντίγραφο του γερμανικού Rheinmetall, και τα πυρομαχικά είναι εγχώριας ανάπτυξης MKE. Στο πυργίσκο υπάρχουν τηλεχειριζόμενα πολυβόλα των 7,62 και 12,7 χλστ., ενώ το πλήρωμα υποστηρίζεται από σύγχρονα σκοπευτικά.
Η θωράκιση φέρεται να αντέχει σε RPG και εκρήξεις IED, ωστόσο οι δοκιμές παραμένουν εσωτερικές και χωρίς επίσημη επιβεβαίωση από πεδία μάχης.
Το Altay θεωρείται πολύ βαρύ και τεχνολογικά καθυστερημένο σε σχέση με τα Leopard 2HEL, ειδικά σε επίπεδο ψηφιακού πεδίου μάχης και διαλειτουργικότητας με UAV, πυροβολικό ή άλλες πλατφόρμες.
Αξιοσημείωτο είναι πως το πλήρωμα του Altay παραμένει εκτεθειμένο, αφού δεν προβλέπεται εγκατάσταση ενεργού συστήματος TROPHY ή ισοδύναμου APS από το Ισραήλ. Αντίθετα, το Leopard 2HEL μπορεί εύκολα να δεχθεί τέτοια συστήματα, ενώ ήδη συζητείται η αναβάθμιση του στον τύπο Leopard 2A7.
Οι καθυστερήσεις, οι τεχνολογικές εξαρτήσεις, τα προβλήματα στον κινητήρα και τα συστήματα βολής καθιστούν το Altay ένα άρμα-μακέτα που ακόμα δεν έχει αποδείξει τίποτα στην πράξη.
