Η πιθανή συνάντηση Τραμπ και Ερντογάν στις 25 Σεπτεμβρίου προβάλλεται ως ευκαιρία επανεκκίνησης σχέσεων, όμως το πραγματικό τεστ βρίσκεται στη Συρία και στη διαχείριση των αμερικανοτουρκικών τριβών. Ο Τραμπ θα επιδιώξει εικόνα συμφωνίας με έμφαση στο εμπόριο και σε μεγάλες παραγγελίες, αλλά η ατζέντα των μαχητικών σκοντάφτει στο άλυτο ζήτημα των S 400. Χωρίς σαφή λύση, επιστροφή στην αρχιτεκτονική F-35 μοιάζει ανέφικτη και ακόμη και τα βήματα στα F-16 θα χρειαστούν πολιτικές δικλίδες.

Ο Ερντογάν θα φέρει στο τραπέζι τη Συρία. Θα ζητήσει ενίσχυση του ρόλου της Άγκυρας στη διαμόρφωση μιας κεντρικής αρχής χωρίς μόνιμες κουρδικές ή άλλες αυτόνομες δομές, καθώς και πρακτικές ρυθμίσεις ασφάλειας στα νότια σύνορα. Εδώ εμφανίζονται τα όρια. Η αμερικανική στάση παραμένει βαθιά συνδεδεμένη με την ασφάλεια του Ισραήλ και με κόκκινες γραμμές στο Γκολάν, στον άξονα Δαμασκού και στη νοτιοδυτική Συρία. Οποιαδήποτε παραχώρηση προς την Άγκυρα δύσκολα θα υπερβεί αυτά τα όρια.

Το δέλεαρ μεγάλων εμπορικών πακέτων μπορεί να διευκολύνει αμερικανικές κινήσεις σε δασμούς, επενδύσεις ή βιομηχανική συνεργασία, όχι όμως να ακυρώσει θεσμικά εμπόδια και συμμαχικά συμφέροντα. Στο Κογκρέσο παραμένουν ενεργά δίκτυα που θα απαιτήσουν δεσμεύσεις σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ΝΑΤΟ και σχέσεων με τη Μόσχα.

Για την περιοχή το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι συμβολικά ανοίγματα στη Συρία, τεχνικές διευκολύνσεις στα εξοπλιστικά και μια ρητορική αναβάθμιση της εταιρικής σχέσης. Χωρίς λύση στο θέμα των ρωσικών S-400, χωρίς μεταβολή του ισραηλινού πλαισίου ασφάλειας και χωρίς καθαρή πλειοψηφία στο Κογκρέσο, οι μεγάλες ανατροπές δύσκολα θα έρθουν.

Διαβάστε επίσης:

Διθύραμβοι των Τούρκων για τον ισραηλινό εκτοξευτή PULS όμως τον ίδιο παίρνει και η Ελλάδα – Τότε δεν θα είναι καλός;