Η πρόταση για τις ιταλικές FREMM φαίνεται να «καίγεται» καθώς στα 500 εκατομμύρια η καθεμία, η αξία τους δεν δικαιολογεί την ηλικία και το λειτουργικό κόστος τους. Για ελάχιστα παραπάνω χρήματα, η Ελλάδα αποκτά καινούργιες Belharra, με πλήρη προοπτική τριών δεκαετιών και τεχνολογία αιχμής.

Έτσι, η Αθήνα εξετάζει και άλλες εναλλακτικές επιλογές. Οι βρετανικές Type 23, με έμφαση στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, προσφέρουν επιχειρησιακή αξία αλλά περιορισμένο υπόλοιπο ζωής. Οι ολλανδικές M-class αποτελούν πιο ισορροπημένη λύση, με χαμηλότερο κόστος χρήσης και κατάλληλο προφίλ για το Αιγαίο. Επιπλέον έχουν ακουστεί και οι νορβηγικές Nansen, φρεγάτες με ισπανική σχεδίαση, προηγμένα ραντάρ και αντιαεροπορικές δυνατότητες, αν και είναι λίγες σε αριθμό και δύσκολα αποδεσμεύονται.

Παρότι οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας και Ιταλίας κινούνται γύρω από τα 580 εκατομμύρια ευρώ για δύο φρεγάτες, δηλαδή περίπου 290 εκατομμύρια η καθεμία, υπάρχουν εκτιμήσεις πως το πραγματικό κόστος μπορεί να φτάσει πολύ ψηλότερα. Αν ληφθούν υπόψη οι αναβαθμίσεις που θα χρειαστούν ώστε τα πλοία να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού, τότε η τιμή ανά μονάδα μπορεί να πλησιάσει ή και να ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια. Σε αυτό προστίθενται οι δαπάνες για συστήματα μάχης, αισθητήρες, πυραύλους και γενικό εκσυγχρονισμό, ανεβάζοντας σημαντικά τον συνολικό λογαριασμό.

Την ίδια στιγμή, η στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία για Belharra παραμένει ο βασικός πυλώνας ανανέωσης. Τα πλοία αυτά, ειδικά σχεδιασμένα για την Ελλάδα, προσφέρουν κορυφαίες δυνατότητες αντιαεροπορικής και ανθυποβρυχιακής άμυνας και μπορούν να ενσωματωθούν σε δίκτυα μάχης επόμενης γενιάς.

Η τελική απόφαση θα κρίνει αν η Ελλάδα θα αναζητήσει άμεσες λύσεις από μεταχειρισμένα σκάφη ή θα επενδύσει στο μέλλον με νέα πλοία μεγάλης διάρκειας ζωής.

Διαβάστε επίσης:

Η USAF βάζει Red 6 στα F 16 και ανοίγει δρόμο για ελληνικά Viper με τεχνολογία ΑΙ

Τα βασικά μειονεκτήματα των Rafale και τα όρια των μαχητικών