Τουρκικά άρθρα γνώμης επαναφέρουν συχνά ένα αφήγημα σύμφωνα με το οποίο η ελληνική ταυτότητα δήθεν συγκροτείται αποκλειστικά μέσα από αντιτουρκική εχθρότητα και το «σύμπλεγμα κατωτερότητας». Το σχήμα αυτό συνοδεύεται από ιστορικές γενικεύσεις και διατυπώσεις που αγνοούν τη σύνθετη πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της νεότερης ιστορίας της Ανατολικής Μεσογείου.

Η βασική ρητορική παρουσιάζει την Ελλάδα ως κράτος που λειτουργεί μόνιμα ως πληρεξούσιος τρίτων δυνάμεων πρώτα των ΗΠΑ και στη συνέχεια του Ισραήλ, με στόχο την «περικύκλωση» της Τουρκίας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται αναφορές σε αμυντικές δαπάνες, σε ανάπτυξη συστημάτων στα νησιά και σε δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων που αποσπώνται από το συνολικό τους περιεχόμενο.

Ωστόσο η ελληνική αμυντική πολιτική εδράζεται πρωτίστως στην αποτροπή και στη συμμόρφωση με διεθνείς συμμαχίες στις οποίες η Αθήνα συμμετέχει θεσμικά. Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν είναι μονοδιάστατες ούτε στρέφονται αποκλειστικά κατά της Τουρκίας αλλά εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλέγμα περιφερειακής ασφάλειας ενεργειακών συνεργασιών και ισορροπιών ισχύος.

Η επίκληση συνθηκών όπως της Λωζάνης και του Παρισιού χρησιμοποιείται συχνά επικοινωνιακά χωρίς νομική ανάλυση του πλαισίου και των σύγχρονων δεδομένων ασφαλείας. Τέτοιου τύπου άρθρα απευθύνονται κυρίως στο εσωτερικό ακροατήριο καλλιεργώντας αίσθημα περικύκλωσης και εθνικής συσπείρωσης.

Σε έναν κόσμο πολλαπλών κρίσεων η ουσιαστική ασφάλεια δεν προκύπτει από μεγαλοϊδεατικές αφηγήσεις αλλά από σταθερούς διαύλους επικοινωνίας, αποτροπή και ρεαλισμό.

Διαβάστε επίσης:

Οι Meteor στην προπαγάνδα της Άγκυρας για την ελληνική αεροπορική ισχύ

Ερντογάν: Ο «φόβος» για τη Μαύρη Θάλασσα και το σχέδιο με τον Τραμπ