Η πρόσφατη ισραηλινή επιχείρηση έδειξε τι μπορεί να κάνει ένα F-35 όταν το κύριο ζητούμενο είναι η απόσταση. Σύμφωνα με αναφορές, τα F-35I «Adir» πέταξαν περί τα 2.000 χιλιόμετρα, στηριζόμενα σε δύο συμπληρωματικές λύσεις καυσίμου. Δεξαμενές ρίψης κάτω από τα φτερά που αποχωρίζονται πριν από τον εχθρικό εναέριο χώρο και σύμμορφες δεξαμενές που εφαρμόζουν στην άτρακτο για να κρατούν χαμηλό αποτύπωμα ραντάρ στις κρίσιμες φάσεις. Ο στόχος ήταν απλός. Μεγαλύτερη αυτονομία χωρίς να θυσιάζεται το στοιχείο της αφάνειας.

Το μήνυμα πέρασε στην Ουάσινγκτον. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ζητά κονδύλια για μελέτη επέκτασης εμβέλειας στο πλαίσιο μελλοντικής αναβάθμισης. Το σκεπτικό είναι καθαρό. Σε ένα περιβάλλον όπως ο Ινδο-Ειρηνικός τα ιπτάμενα τάνκερ δεν είναι πάντα διαθέσιμα και γίνονται στόχος. Αν το ίδιο το αεροσκάφος μπορεί να μείνει περισσότερη ώρα στον αέρα, το σχέδιο αποστολής αποκτά ευελιξία, τονίζει το maariv.co.il.

Δε λείπουν οι τεχνικές προκλήσεις. Κάθε πρόσθετη επιφάνεια αλλάζει αεροδυναμική και υπογραφή μέχρι τη ρίψη. Χρειάζονται νέοι φάκελοι πτήσης, δοκιμές, αναβαθμίσεις λογισμικού αποστολής. Το ισοζύγιο οφέλους πάντως είναι ισχυρό. Περισσότερος χρόνος πάνω από τον στόχο, λιγότερη εξάρτηση από ανεφοδιασμό, καλύτερη επιβιωσιμότητα απέναντι σε πυκνές αντιαεροπορικές ομπρέλες.

Για χώρες χωρίς μεγάλο στόλο τάνκερ το μήνυμα είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Η αυτονομία δεν αγοράζεται μόνο με νέα αεροδρόμια ή βάσεις. Μπορεί να έρθει και από στοχευμένες βελτιώσεις στο ίδιο το μαχητικό. Το Ισραήλ έδειξε τον δρόμο. Οι ΗΠΑ αποφασίζουν πώς θα τον ακολουθήσουν.

Διαβάστε επίσης:

Φρεγάτες: Γιατί οι Ιταλοί δίνουν στην Ελλάδα δύο φρεγάτες FREMM με μόλις 12 χρόνια υπηρεσίας;

Το νέο τουρκικό υποβρύχιο NETA 300 αλλάζει τα δεδομένα στο Αιγαίο για την Ελλάδα;