Η Πολεμική Αεροπορία αυτή τη στιγμή διαθέτει 61 ατρακτίδια για στόχευση, ναυτιλία και σήμανση λέιζερ, συμπεριλαμβανομένων των τύπων AN/AAQ-14, AN/AAQ-13 LANTIRN, και LITENING II ALD (23+23+15). Πρόκειται για μέσα που, αν και υπήρξαν τεχνολογικά προηγμένα κατά τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, σήμερα θεωρούνται τεχνολογικά απαρχαιωμένα.
Η τελευταία παραγγελία για τα ατρακτίδια LANTIRN δόθηκε το 1993. Το σύστημα ναυτιλίας LANTIRN είχε βάρος 327 κιλά, μήκος 4,9 μέτρα και περιλάμβανε αισθητήρα FLIR AN/AAR-45 LANA. Είχε σχεδιαστεί για το A-7E Corsair II, ώστε να υποστηρίζει ασφαλή πτήση νύχτα και σε χαμηλά ύψη, με radar παρακολούθησης εδάφους AN/APQ-126.
Ωστόσο, παρά την τεχνική του πρωτοπορία στην εποχή του, η εξέλιξη των επιχειρησιακών απαιτήσεων και η ανάγκη για ακρίβεια εντοπισμού και σήμανσης στόχων σε πολύπλοκα σενάρια σύγχρονου πολέμου, καθιστά τα περισσότερα από τα σημερινά μέσα της ΠΑ μη ικανοποιητικά για το μέλλον.
Το έτερο σύστημα που χρησιμοποιείται ακόμα είναι το AN/AVQ-23 PAVE SPIKE, ένα σύστημα στόχευσης λέιζερ για τα F-4E Phantom II, το οποίο επίσης συγκαταλέγεται στα μέσα προς αντικατάσταση. Αναπτύχθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 για τοποθέτηση σε πυλώνες των Phantom και υποστηρίζει στόχευση λέιζερ για όπλα όπως το PAVEWAY.
Η τεχνολογία πλέον εξελίσσεται ταχύτατα και η αξιοποίηση νέων ατρακτιδίων στόχευσης καθίσταται μονόδρομος. Ειδικά η τουρκική αναβάθμιση μέσω των F-16 Block 70 Viper και η ενίσχυση της αεροπορίας της Άγκυρας με νέες δυνατότητες στοχοποίησης και αποφυγής απειλών, υποχρεώνει την Ελλάδα να περάσει σε μια νέα γενιά στοχοποίησης.
Το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο: χωρίς σύγχρονα ατρακτίδια, δεν υφίσταται πλήρης αξιοποίηση της ισχύος των F-16 και Mirage της ΠΑ. Ο εκσυγχρονισμός πρέπει να προχωρήσει άμεσα, καθώς η αεροπορική αποτροπή στην περιοχή μας εξαρτάται σε κρίσιμο βαθμό από τα συστήματα εντοπισμού και στόχευσης.
