Αν η Ελλάδα είχε υποκύψει στις πιέσεις λόμπι και… «άλλων παραγόντων» και δεν είχε αποκτήσει τα Rafale και τις φρεγάτες Belharra, σήμερα η αποτρεπτική της ισχύς στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα ήταν σοβαρά αποδυναμωμένη. Χωρίς την αεροπορική υπεροχή που προσφέρουν τα γαλλικά Rafale, η ΠΑ θα έμπαινε σε μια νέα εποχή γερασμένων μέσων ενώ η Τουρκία θα ενίσχυε ανεμπόδιστα την πίεσή της με drones, νέα μαχητικά και φιλόδοξα προγράμματα όπως το KAAN.
Στη θάλασσα, χωρίς τις Belharra και τα προηγμένα ραντάρ τους, το Πολεμικό Ναυτικό θα στερούνταν κρίσιμες δυνατότητες ελέγχου περιοχής, αντιαεροπορικής προστασίας και ηλεκτρονικού πολέμου.
Αντί για Rafale, η χώρα θα είχε στραφεί πιθανότατα σε «ενδιάμεσες λύσεις» τύπου F-16 Viper επιπλέον αριθμού ή ακόμα και μεταχειρισμένων Eurofighter από τρίτες χώρες, χωρίς όμως το τεχνολογικό πλεονέκτημα των γαλλικών αεροσκαφών. Στο ναυτικό σκέλος, θα εξετάζονταν φρεγάτες παλαιότερης τεχνολογίας, όπως η MMSC των ΗΠΑ ή εκσυγχρονισμένα πλοία άλλων ναυτικών, λύσεις με περιορισμένες δυνατότητες και πολλούς τεχνολογικούς συμβιβασμούς.
Τα Rafale και οι Belharra δεν ήταν απλώς «αγορές εξοπλισμών», αλλά στρατηγικές επιλογές εθνικής ασφάλειας. Αν είχαμε μείνει στα λόγια των λόμπι, σήμερα θα μετρούσαμε κινδύνους – όχι υπεροπλίες.
Διαβάστε επίσης:
