Τεχνικά, η Ελλάδα θα μπορούσε να πραγματοποιήσει επιθέσεις με drones τύπου “καμικάζι” ή επιθέσεις βαθιά σε εχθρικό έδαφος, όπως κάνει η Ουκρανία, αλλά υπάρχουν σοβαροί στρατιωτικοί, πολιτικοί και γεωστρατηγικοί περιορισμοί που κάνουν κάτι τέτοιο εξαιρετικά δύσκολο — ή απαγορευτικό.
Για τέτοιες επιθέσεις χρειάζεται μεγάλη ακτίνα δράσης (πάνω από 500–1.000 χλμ) και σμήνη drones για να κορέσουν την αεράμυνα του αντιπάλου, καθώς και δίκτυα πληροφοριών και στοχοποίησης (συχνά δορυφορικά ή με ανθρώπινες πηγές) και βιομηχανική ικανότητα για μαζική παραγωγή χαμηλού κόστους UAV.
Η Ουκρανία έχει αναπτύξει τέτοιες δυνατότητες με τη βοήθεια Δύσης, δικών της τεχνικών ομάδων και του γεγονότος ότι βρίσκεται σε υπαρξιακό πόλεμο.
Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη εγχώρια παραγωγή drones σε μεγάλη κλίμακα, αν και υπάρχουν βήματα (π.χ. LOTUS, SARISA, ΑΡΧΥΤΑΣ).
Οι αποστάσεις με την Τουρκία είναι σχετικά μικρές, άρα δεν απαιτούνται drones με τεράστια ακτίνα, αλλά η Τουρκία έχει ισχυρή αεράμυνα και ανεπτυγμένη drone τεχνολογία.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτύξει δυνατότητες για επιθέσεις με drones σαν της Ουκρανίας, αλλά προς το παρόν δεν διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές και αριθμούς.
Διαβάστε επίσης:
Ουκρανία-ΗΠΑ: Ιστορική συμφωνία για ειρήνη – Πρώτο βήμα τέλους της σύγκρουσης
