Η Πορτογαλία βρίσκεται σε ένα δίλημμα που θυμίζει έντονα την ελληνική εμπειρία. Ο στόλος των φρεγατών της, με τις κλάσεις Bartolomeu Dias και Vasco da Gama (πρώην ολλανδικές Karel Doorman), έχει φτάσει στο τέλος της επιχειρησιακής του ζωής και η Λισαβόνα έχει δηλώσει την πρόθεση να αποκτήσει έξι νέες μονάδες 4 000–6 000 τόνων. Η ανάγκη είναι πιεστική καθώς πρόκειται για τη ραχοκοκαλιά της ναυτικής ισχύος της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Στην εξίσωση μπαίνουν δύο μεγάλες ευρωπαϊκές προτάσεις. Από τη μία η FREMM Evo της Fincantieri, μια πλατφόρμα υψηλών δυνατοτήτων με δυνατότητες ανθυποβρυχιακού πολέμου, αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής και εκτεταμένης δράσης στη θάλασσα. Πρόκειται όμως για ένα πλοίο ακριβό που θα απαιτήσει ισχυρή χρηματοδότηση και σοβαρή πολιτική βούληση για να προχωρήσει. Από την άλλη βρίσκονται οι Belharra, ήδη σε υπηρεσία στο Πολεμικό Ναυτικό της Ελλάδας. Η εμπειρία της Αθήνας δείχνει ότι πρόκειται για ένα σύγχρονο πλοίο με προηγμένα ραντάρ, εξελιγμένα συστήματα μάχης και σαφή διαλειτουργικότητα με το ΝΑΤΟ.
Το δίλημμα για την Πορτογαλία είναι χαρακτηριστικό. Θέλει την ισχύ και το κύρος της FREMM, αλλά γνωρίζει ότι το κόστος ίσως ξεπερνά τις δυνατότητές της. Από την άλλη οι Belharra εμφανίζονται πιο ρεαλιστικές, συνδυάζοντας τεχνολογική υπεροχή και πιθανότητα καλύτερων βιομηχανικών συνεργασιών. Το αν τελικά η Λισαβόνα θα ακολουθήσει τον δρόμο της Ελλάδας μένει να αποδειχθεί, όμως το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο. Η επιλογή της νέας φρεγάτας θα καθορίσει την επιχειρησιακή ταυτότητα του Πορτογαλικού Ναυτικού για τις επόμενες δεκαετίες.
Διαβάστε επίσης:
P3 Orion: Οι ιπτάμενες φρεγάτες που αλλάζουν την ισορροπία στο Αιγαίο
Γιατί η Δανία φτιάχνει φρεγάτες και η Ελλάδα μένει μόνο πελάτης
