Το σύστημα LANTIRN (Low Altitude Navigation and Targeting Infrared for Night) αποτέλεσε έναν από τους πιο καθοριστικούς τεχνολογικούς σταθμούς για την Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) τη δεκαετία του ’90, εξοπλίζοντας τα F-16 Block 50 με δυνατότητες νυχτερινής πτήσης και καθοδήγησης όπλων.

Αποτελείται από δύο διακριτά υποσυστήματα:

  • Το AN/AAQ-13 για πλοήγηση σε χαμηλό ύψος

  • Το AN/AAQ-14 για σκόπευση και καθοδήγηση λέιζερ

Ωστόσο, ενώ κάποτε πρόσφερε πλεονέκτημα, σήμερα η χρήση του είναι περιοριστική και προβληματική. Το βάρος των ατρακτιδίων, το χαμηλό επίπεδο ανάλυσης, η περιορισμένη εμβέλεια λέιζερ (έως 24 χλμ.) και η απουσία ψηφιακής επεξεργασίας εικόνας, το καθιστούν τεχνολογικά ξεπερασμένο.

Η ΠΑ σήμερα διαθέτει 61 ατρακτίδια παλαιών τύπων (LANTIRN και LITENING I/II ALD), με τα περισσότερα να είναι ήδη απαρχαιωμένα. Το LANTIRN, με αρχική προμήθεια από το 1993, είναι πλέον εκτός παραγωγής, με ανύπαρκτη τεχνική υποστήριξη.

Ακόμη και σε καιρό ειρήνης, η ύπαρξή του στον επιχειρησιακό σχεδιασμό δημιουργεί κενά. Η ακρίβεια στόχευσης και η λειτουργία αισθητήρων δεν επαρκούν για να ανταποκριθούν στις σύγχρονες αποστολές – ειδικά όταν απέναντί μας βρίσκεται μια Τουρκία που εξοπλίζεται με νέα F-16 Viper και προηγμένα ατρακτίδια Sniper.

Η διατήρηση των LANTIRN στον στόλο της ΠΑ αποτελεί ρίσκο επιχειρησιακό και τεχνολογικό. Η ανάγκη για στροφή σε συστήματα όπως το Sniper ATP ή νέες εκδόσεις του LITENING, είναι πλέον στρατηγική αναγκαιότητα. Κάθε καθυστέρηση μεταφράζεται σε απώλεια υπεροχής στον αέρα – κάτι που η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να επιτρέψει.