Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του κινεζικού υπερ-πυραύλου PL-15 από πακιστανικά μαχητικά J-10C κατά ινδικών Rafale, αποτελεί όχι απλώς σημείο καμπής για την Ασία, αλλά και καμπανάκι για την ελληνική αεράμυνα. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: η υπεροχή δεν κρίνεται από την πλατφόρμα, αλλά από το όπλο που κουβαλά.
Η Ελλάδα, έχοντας επενδύσει σοφά στα Rafale με τους Meteor, απέκτησε σαφές πλεονέκτημα έναντι των τουρκικών F-16. Όμως, η ενδεχόμενη ένταξη πυραύλων τύπου Gökhan ή ακόμα και εισαγόμενων κινεζικών πυραύλων μακράς εμβέλειας από την Τουρκία, θα μπορούσε να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Ο Gökhan είναι ο πρώτος τουρκικής κατασκευής πύραυλος αέρος-αέρος με ramjet κινητήρα, σχεδιασμένος για εμπλοκές εκτός οπτικού πεδίου (BVR). Αναπτύσσεται από την TÜBİTAK SAGE και φιλοδοξεί να προσφέρει εμβέλεια συγκρίσιμη με πυραύλους όπως ο PL-15 και ο Meteor, φτάνοντας ενδεχομένως τα 150+ χιλιόμετρα. Προβλέπεται να εξοπλίσει τα F-16 Block 70, τα TF-X KAAN και ενδεχομένως τα μη επανδρωμένα μαχητικά. Ο Gökhan εντάσσεται στη στρατηγική της Τουρκίας για αυτονομία στον αεροπορικό οπλισμό, μειώνοντας την εξάρτηση από ΝΑΤΟϊκά συστήματα και αυξάνοντας την ικανότητα πλήγματος σε βάθος.
Η Ινδία, παρά τα πανίσχυρα Rafale, βρέθηκε να αντιμετωπίζει απειλή «πέρα από το οπτικό της πεδίο». Αυτό είναι το σενάριο που πρέπει να αποφύγει η Ελλάδα. Η συνεχής αναβάθμιση των αισθητήρων, των πυραύλων και η έμφαση στην ενοποιημένη αεράμυνα (αεροσκάφη, drones, επίγεια ραντάρ) είναι απαραίτητη.
Ο ουρανός πλέον δεν συγχωρεί καθυστερήσεις. Και ο αντίπαλος μπορεί να σε “κλειδώσει”, πριν καν τον δεις.
Το Νέο Δελχί βρέθηκε ξαφνικά εκτεθειμένο απέναντι σε μια ασύμμετρη απειλή: μαχητικά χαμηλότερης κατηγορίας εξοπλισμένα όμως με πυραύλους υπερ-εμβέλειας όπως ο κινεζικός PL-15. Αυτό το παράδοξο δείχνει ότι η αεροπορική υπεροχή δεν εξασφαλίζεται μόνο με την πλατφόρμα – όσο προηγμένη κι αν είναι – αλλά με τον συνδυασμό αισθητήρων, οπλικών συστημάτων και τακτικής. Το μάθημα για την Ελλάδα είναι σαφές: αν η Τουρκία εντάξει στο οπλοστάσιό της πυραύλους μακράς εμβέλειας – όπως τον εγχώριο Gökhan ή μελλοντικά κινεζικής τεχνολογίας – τότε θα μπορεί να επιχειρεί εκτός εμβέλειας των ελληνικών όπλων, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο τακτικό χάσμα.
Η Ελλάδα οφείλει να θωρακίσει την αεράμυνά της ολιστικά: αναβάθμιση ραντάρ, ενίσχυση δικτύων διοίκησης και ελέγχου, προηγμένα συστήματα ECM (ηλεκτρονικού πολέμου), επένδυση σε αντιπυραυλικά μέσα και ανανέωση του οπλοστασίου των Mirage και F-16 με έξυπνα βλήματα. Παράλληλα, πρέπει να υπάρξει στρατηγική επένδυση σε drones και υπερ-συνδεδεμένη επιχειρησιακή εικόνα, ώστε ο κάθε πύραυλος του αντιπάλου να εντοπίζεται, να εγκλωβίζεται και – ιδανικά – να εξουδετερώνεται πριν γίνει απειλή.
Ο ουρανός δεν συγχωρεί καθυστερήσεις. Κι όποιος βλέπει τελευταίος, συνήθως χάνει.
Διαβάστε επίσης:
