Η στροφή της Ρωσίας προς τις μουσουλμανικές χώρες δεν είναι τυχαίο γεγονός αλλά αποτέλεσμα μακράς στρατηγικής αναπροσαρμογής. Μετά τον αποκλεισμό της από τη Δύση, η Μόσχα αναζήτησε νέους συμμάχους στην Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, όπου κυριαρχούν μουσουλμανικά κράτη με ισχυρό αντιαμερικανικό αίσθημα.

Στο Κρεμλίνο βλέπουν ότι η πολιτισμική ρητορική λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά με την ενέργεια ή τα όπλα. Η Ρωσία παρουσιάζει τον εαυτό της ως υπερασπιστή του «παραδοσιακού κόσμου» απέναντι στην «εκκοσμικευμένη Δύση» που επιχειρεί να επιβάλει αξίες και πολιτικά μοντέλα. Έτσι χτίζει ένα κοινό αφήγημα με χώρες όπως το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, η Τουρκία και η Αίγυπτος, εδραιώνοντας την παρουσία της στον μουσουλμανικό χώρο.

Στην πραγματικότητα, η Ρωσία δεν επιδιώκει θρησκευτική ένωση αλλά πολιτικό και ενεργειακό επαναπροσανατολισμό. Με τη ρητορική της «πολιτισμικής σύγκρουσης» προσπαθεί να μετατρέψει το Ισλάμ σε εργαλείο ήπιας ισχύος και να διεκδικήσει θέση ηγεσίας στο αντιδυτικό στρατόπεδο. Αυτή η επιλογή ενισχύει προσωρινά τη γεωπολιτική της ισχύ, αλλά την απομακρύνει οριστικά από την Ευρώπη.