Οι Τεκτονικές Αλλαγές στην Ευρώπη και η Επιστροφή της Realpolitik

Ζούμε σε μια εποχή βίαιης αφύπνισης για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τις διεθνείς εξελίξεις, αντιλαμβάνονται πως η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και η νέα στρατηγική που ξεδιπλώνεται από την Ουάσιγκτον, δεν αποτελούν απλώς μια κυβερνητική αλλαγή, αλλά μια σεισμική δόνηση στα θεμέλια της Δύσης. Το αφήγημα που κυριάρχησε από το 1990 και μετά, φαίνεται να καταρρέει υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα των δικών της επιλογών. Το παράδοξο αποτέλεσμα του πολέμου είναι η δραματική αύξηση των εξωτερικών εξαρτήσεων της Ε.Ε., και ειδικότερα της Γερμανίας. Η πάλαι ποτέ ατμομηχανή της Ευρώπης βλέπει τις βιομηχανίες της να μετακομίζουν στην Κίνα και το ενεργειακό της κόστος να εκτοξεύεται, καθώς αποκόπηκε από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.

Το «φάντασμα» του Κίσινγκερ και ο Γερμανικός Επανεξοπλισμός

Ένα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα που αναδύονται, είναι ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Αυτή η εξέλιξη δημιουργεί τριγμούς τόσο στις ευρωατλαντικές σχέσεις όσο και στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Όπως εύστοχα είχε διατυπώσει ο Χένρι Κίσινγκερ, η Γερμανία είναι «πολύ μεγάλη για την Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο». Αυτή η ιστορική αλήθεια επιστρέφει ως εφιάλτης, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί – και ειδικά οι Έλληνες – δεν έχουν καμία διάθεση να πολεμήσουν για συμφέροντα που δεν αγγίζουν την καθημερινότητά τους και την οικονομική τους επιβίωση.

Η αλήθεια είναι πικρή: Οι αποφάσεις για την εμπλοκή της Ευρώπης σε έναν πόλεμο φθοράς ελήφθησαν ερήμην των λαών. Κανένα εθνικό κοινοβούλιο δεν κλήθηκε να επικυρώσει δεσμεύσεις που αφορούν ζητήματα ζωής και θανάτου, αναδεικνύοντας το τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα που μαστίζει τις Βρυξέλλες.

Η Κατάρρευση του Μετώπου και το Αδιέξοδο Ζελένσκι

Στο πεδίο των μαχών, οι ψευδαισθήσεις έχουν διαλυθεί. Η ιδέα μιας στρατιωτικής νίκης επί της Ρωσίας χαρακτηρίζεται πλέον ανεδαφική ακόμα και από Αμερικανούς αναλυτές. Τα ουκρανικά στρατεύματα υποχωρούν, κρίσιμα προπύργια στο Ντονμπάς πέφτουν το ένα μετά το άλλο, και οι επίλεκτες μονάδες αποσυντίθενται. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο. Η πίεση για τη διεξαγωγή εκλογών – που πιθανότατα θα σημάνει το τέλος της πολιτικής του κυριαρχίας – αυξάνεται, καθώς η Δύση αναζητά έναν τρόπο διαφυγής.

Ο Τραμπ, λειτουργώντας με τη λογική της ισορροπίας δυνάμεων (Realpolitik) και όχι με μεσσιανικές ιδεοληψίες, αντιλαμβάνεται ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Δεν προτίθεται να συνεχίσει να χρηματοδοτεί ένα βαρέλι δίχως πάτο, απαιτώντας από την Ευρώπη να αναλάβει το κόστος – κάτι που η Γηραιά Ήπειρος αδυνατεί οικονομικά να πράξει.

Οι Όροι της Ειρήνης

Για να υπάρξει ειρήνη, απαιτείται ρεαλισμός. Η Μόσχα δεν ενδιαφέρεται πλέον απλώς για εδαφικές παραχωρήσεις, αλλά για μια συνολική συμφωνία ασφαλείας που θα περιλαμβάνει την αποστρατιωτικοποίηση και την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας. Όσο η Δύση καθυστερεί να αποδεχτεί τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, τόσο οι όροι για το Κίεβο θα γίνονται δυσμενέστεροι. Η ειρήνη θα έρθει μόνο όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες σταματήσουν να κυνηγούν χίμαιρες και επιστρέψουν στη φωνή της λογικής, πριν η καταστροφή γίνει μη αναστρέψιμη.

Παίξτε

Το άρθρο βασίστηκε αποκλειστικά στην ανάλυση και τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν στη συνέντευξη/συζήτηση με τον Νίκο Παπαδάτο, στο World Pulse (Ναυτεμπορική)

Διαβάστε επίσης:

Ελληνοτουρκικά: Τι κρύβει η «σιωπηλή» οργή της Άγκυρας και ο παράγοντας Τραμπ

Τι έψαχνε πραγματικά ο Δένδιας στο Τόκιο: Η «άγνωστη» υπερδύναμη

Τουρκία και Ουγγαρία: Ο νέος «άξονας» που αλλάζει τον χάρτη της Ευρώπης