Η Τουρκία έλαβε την απόφασή της: χρειάζεται το δικό της Iron Dome. Όπως έγινε γνωστό αυτή την εβδομάδα, η Άγκυρα προχώρησε στην υπογραφή συμβολαίων-μαμούθ με την εγχώρια αμυντική βιομηχανία για την ανάπτυξη ενός πολυεπίπεδου συστήματος αεράμυνας, το οποίο οι αξιωματούχοι δεν διστάζουν να αποκαλούν «Ατσάλινο Θόλο» (Steel Dome), συγκρίνοντάς το ευθέως με το ισραηλινό σύστημα.

Πρόκειται για μια κίνηση που εμπεριέχει τεράστια ειρωνεία. Το μοναδικό μέλος του ΝΑΤΟ με ισλαμική ηγεσία επιδιώκει τώρα ακριβώς το ίδιο είδος προστασίας που τόσο συχνά έχει επικρίνει όταν το χρησιμοποιεί το Ισραήλ για την προστασία των αμάχων του από ρουκέτες. Θεωρητικά, η επένδυση στην αεράμυνα είναι θεμιτή σε μια φλεγόμενη περιοχή. Ωστόσο, στην περίπτωση της Τουρκίας, το ερώτημα που πλανάται είναι σαφές: Ποιος ακριβώς απειλεί να «βρέξει» πυραύλους στην Άγκυρα;

Εφεύρεση εχθρών: Ο Ερντογάν δείχνει το Ισραήλ

Σύμφωνα με την Τουρκική Υπηρεσία Αμυντικής Βιομηχανίας, ο Ατσάλινος Θόλος είναι απαραίτητος επειδή τα ισραηλινά πλήγματα σε Ιράν, Συρία και Λίβανο έχουν «θορυβήσει» την Άγκυρα. Αυτή η εξήγηση είναι αποκαλυπτική των προθέσεων του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Αντί να αντιμετωπίσει τις τρομοκρατικές ομάδες και τα επιθετικά καθεστώτα που πραγματικά αποσταθεροποιούν την περιοχή, ο Τούρκος πρόεδρος επιλέγει να δείχνει το μοναδικό δημοκρατικό κράτος που χρησιμοποιεί την πυραυλική άμυνα για να σώσει ζωές. Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν πιέζει για ενεργή εμπλοκή της Τουρκίας στην επόμενη μέρα στη Λωρίδα της Γάζας, επιδιώκοντας ρόλο εγγυητή, παρά το γεγονός ότι η χώρα του παρέχει εδώ και χρόνια καταφύγιο και ελευθερία κινήσεων σε στελέχη της Χαμάς.

Η διπλωματική απάντηση και η εσωτερική καταπίεση

Η απάντηση της Ιερουσαλήμ, όπως εκφράζεται και από αναλυτές, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη: αν η Τουρκία θέλει επιχειρησιακή πρόσβαση, πρέπει πρώτα να κόψει την πρόσβαση της Χαμάς στο τουρκικό έδαφος. Μέχρι τότε, η Άγκυρα δεν συμπεριφέρεται ως εταίρος, αλλά ως αντίπαλος που επιθυμεί τα προνόμια του ΝΑΤΟ χωρίς τις υποχρεώσεις.

Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην εξωτερική πολιτική. Μια ζοφερή εικόνα διαμορφώνεται και στο εσωτερικό της Τουρκίας για τις θρησκευτικές μειονότητες. Οργανώσεις καταγράφουν αυξανόμενη εχθρότητα και ρητορική μίσους, ειδικά μετά την 7η Οκτωβρίου. Αυτός είναι ο πραγματικός θόλος που έχει χτίσει ο Ερντογάν: όχι μια ασπίδα κατά των πυραύλων, αλλά μια ατμόσφαιρα εκφοβισμού ενάντια σε όσους διαφωνούν.

Γόητρο και ασφάλεια: Οι πραγματικοί λόγοι πίσω από τον «Θόλο»

Γιατί λοιπόν η Άγκυρα θέλει διακαώς τον Steel Dome; Εν μέρει για λόγους γοήτρου. Ο Ερντογάν πουλάει στους ψηφοφόρους του το όραμα μιας περιφερειακής υπερδύναμης, με δικά της drones, πολεμικά πλοία και τώρα μια εγχώρια ομπρέλα αεράμυνας.

Κυρίως όμως, το σύστημα λειτουργεί ως «ασφαλιστήριο συμβόλαιο». Ο Τούρκος πρόεδρος αντιλαμβάνεται ότι η επιθετική του πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο και τους Κούρδους εγκυμονεί κινδύνους. Όταν ανοίγεις μέτωπα με όλη τη γειτονιά, αργά ή γρήγορα ανησυχείς για την αντίδραση. Τα αμυντικά συστήματα είναι θεμιτά, αλλά δεν απαλλάσσουν έναν επιθετικό ηγέτη από την ευθύνη για την αστάθεια που ο ίδιος προκαλεί.

Όσο ο αντισημιτισμός αφήνεται να ανθίσει και όσο το Ισραήλ χρησιμοποιείται ως ο βολικός «αποδιοπομπαίος τράγος», κανένα ραντάρ δεν θα καταστήσει την Τουρκία πραγματικά ασφαλή. Η πραγματική ασφάλεια που χρειάζεται η γείτονα χώρα δεν βρίσκεται σε έναν ατσάλινο θόλο στον ουρανό, αλλά σε μια ριζική αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας μέσα στο προεδρικό μέγαρο της Άγκυρας.

ΠΗΓΕΣ: Aid to the Church in Need, Δηλώσεις του Amichai Chikli (Υπουργός Διασποράς Ισραήλ). | Το παραπάνω βασίζεται στο άρθρο της The Jerusalem Post (Turkey’s ‘Steel Dome’ defense system cannot provide security-political change can- editorial).

Διαβάστε επίσης:

«Ασπίδα του Αχιλλέα»: Η Κίνηση της Αθήνας που Αλλάζει τα Πάντα

Εγκολφόπουλος: Η «κρυφή» κατάρρευση της Τουρκίας και η νέα υπεροχή

ΑΟΖ Κύπρου-Λιβάνου: Η «κόκκινη γραμμή» της Τουρκίας και η οργισμένη αντίδραση