Η Μάχη της Ισσού, στις 12 Νοεμβρίου του 333π.Χ., δεν ήταν απλώς μια ακόμη νίκη για τον νεαρό βασιλιά των Μακεδόνων. Ήταν η αναμέτρηση που άλλαξε τα πάντα. Μετά τον θρίαμβο στον Γρανικό, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε αποδείξει την αξία του. Αυτή τη φορά, όμως, απέναντί του δεν βρισκόταν κάποιος Πέρσης σατράπης, αλλά ο ίδιος ο «Βασιλεύς των Βασιλέων», ο Δαρείος Γ’, που ήρθε αποφασισμένος να συντρίψει τον εισβολέα.
Η στρατιά του Δαρείου: Μύθος και πραγματικότητα
Έχοντας εξασφαλίσει τον έλεγχο της Μικράς Ασίας και λύσει τον θρυλικό Γόρδιο Δεσμό, ο Αλέξανδρος προέλαυνε προς τη Συρία. Η κίνηση αυτή ανάγκασε τον Δαρείο να δράσει. Ο Πέρσης μονάρχης συγκέντρωσε μια τεράστια στρατιά. Ο ιστορικός Αρριανός κάνει λόγο για ασύλληπτους αριθμούς: 600.000 πεζούς, συμπεριλαμβανομένων 30.000 πολύτιμων Ελλήνων μισθοφόρων, και 100.000 ιππείς.
Οι σύγχρονοι μελετητές, ωστόσο, αντιμετωπίζουν αυτούς τους αριθμούς με σκεπτικισμό. Μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση τοποθετεί τη δύναμη των Περσών γύρω στις 100.000 άνδρες. Ακόμα κι έτσι, ήταν μια κολοσσιαία δύναμη. Παρά τις συμβουλές των Ελλήνων αξιωματούχων του να μην εμπλακεί προσωπικά, ο Δαρείος αποφάσισε να ηγηθεί ο ίδιος του στρατού του.
Το στρατηγικό λάθος στην πεδιάδα της Ισσού
Η σκηνή για την αποφασιστική σύγκρουση στήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 333 π.Χ. Η τοποθεσία; Μια στενή πεδιάδα κοντά στην πόλη Ισσό (σημερινό Ισκεντερούν), παγιδευμένη ανάμεσα στον κόλπο και το όρος Ακμανός. Αυτή η επιλογή πεδίου μάχης έμελλε να είναι το πρώτο και μοιραίο λάθος του Δαρείου.
Ο Πέρσης βασιλιάς επανέλαβε το σφάλμα του Γρανικού: Στρίμωξε τον πολυπληθή στρατό του σε έναν ασφυκτικά στενό χώρο. Αυτή η απόφαση ακύρωσε το συντριπτικό αριθμητικό του πλεονέκτημα, καθώς του στέρησε κάθε δυνατότητα ελιγμών και ανάπτυξης της ισχύος του.
Η ιδιοφυΐα του Αλεξάνδρου στον Πίναρο Ποταμό
Ο Αλέξανδρος, διοικώντας ίσως μόλις το ένα τρίτο των δυνάμεων του εχθρού, έφτασε στην απέναντι όχθη του ποταμού Πινάρου. Παρέταξε τους Μακεδόνες του ώστε να καλύπτουν όλο το πλάτος του περσικού μετώπου. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Θα εφάρμοζε ξανά την προσφιλή του τακτική: τη λοξής φάλαγγας.
Η κατάρρευση και η Μεγάλη Φυγή
Ο Αλέξανδρος δεν περίμενε. Οδήγησε ο ίδιος την επίθεση διασχίζοντας τον ποταμό. Η ορμή των Μακεδόνων συνέτριψε την αριστερή πτέρυγα των Περσών. Μόλις αυτή η πτέρυγα διαλύθηκε, άφησε εκτεθειμένο το περσικό κέντρο, ακριβώς εκεί όπου οι Έλληνες μισθοφόροι του Δαρείου μάχονταν γενναία.
Παρόλο που η μακεδονική φάλαγγα δέχτηκε σφοδρή πίεση από τους μισθοφόρους, οι τελευταίοι άρχισαν ξαφνικά να δέχονται επίθεση και από τα πλάγια. Το μέτωπο έσπασε. Βλέποντας τις γραμμές του να διαλύονται, ο Δαρείος Γ’ πανικοβλήθηκε. Γύρισε το άρμα του και τράπηκε σε άτακτη φυγή για να σώσει τη ζωή του.
Η φυγή του βασιλιά προκάλεσε ντόμινο. Ολόκληρος ο περσικός στρατός διαλύθηκε, με τους στρατιώτες να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν. Στη βιασύνη του, ο Δαρείος εγκατέλειψε τα πάντα πίσω του: τη βασιλική του σκηνή, το άρμα του και, το πιο ταπεινωτικό απ’ όλα, την ίδια του τη μητέρα και τη σύζυγό του, οι οποίες αιχμαλωτίστηκαν από τον Αλέξανδρο.
Οι συνέπειες που άλλαξαν τον κόσμο
Οι απώλειες ήταν τεράστιες, ειδικά για τους Πέρσες, που φέρονται να έχασαν 30.000 άνδρες, έναντι περίπου 7.000 Μακεδόνων. Αλλά η στρατηγική σημασία της νίκης ήταν ανυπολόγιστη. Η Μάχη της Ισσού ήταν μια απόλυτη ταπείνωση για την Περσική Αυτοκρατορία.
Η νίκη αυτή εκτόξευσε τη φήμη του Αλεξάνδρου ως αήττητου στρατηλάτη και κατέρρακωσε το ηθικό των Περσών. Ο δρόμος προς τον Νότο ήταν πλέον ορθάνοιχτος. Ο Αλέξανδρος θα προχωρούσε στην κατάκτηση της Φοινίκης, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, εξασφαλίζοντας ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Έχοντας πλέον ασφαλή τα νώτα του, θα στρεφόταν βαθιά στην Ασία για την τελική, ολοκληρωτική αναμέτρηση με τον Δαρείο στη Μάχη των Γαυγαμήλων.
Διαβάστε επίσης:
ΗΠΑ: Εντυπωσιακός ισχυρισμός από ισραηλινά μέσα ενημέρωσης – Τεράστια αμερικανική βάση στη Γάζα
Ελλάδα
Απόρρητο