Η σκληρή πραγματικότητα στα μέτωπα και το «μικρό καλάθι» της διπλωματίας

Αν προσπαθήσουμε να δούμε την κατάσταση ψύχραιμα, μακριά από ευχολόγια και προτιμήσεις, η εικόνα που διαμορφώνεται για τον Πόλεμο στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά δυσοίωνη για το Κίεβο. Παρά τις όποιες ελπίδες για διπλωματική διέξοδο, η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε συζητείται στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων καθορίζεται απόλυτα από την πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης. Και εκεί, δυστυχώς για τους αμυνόμενους, η Ρωσία έχει πλέον το πάνω χέρι.

Ο ρωσικός στρατός προελαύνει, καταλαμβάνοντας ή περικυκλώνοντας κρίσιμες πόλεις. Το στρατηγικό πρόβλημα για τους Ουκρανούς είναι τεράστιο: αν πέσουν αυτά τα τελευταία αστικά οχυρά, ανοίγεται μπροστά τους η στέπα, ένα έδαφος όπου η άμυνα είναι σχεδόν αδύνατη. Οι εξελίξεις αναμένεται να επιταχυνθούν δραματικά, καθώς η Μόσχα, νιώθοντας την υπεροχή της, εμμένει στους σκληρούς όρους που έθεσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν τον Ιούνιο του 2024.

Το σχέδιο για «Κράτος-Μαξιλάρι» και η απώλεια εδαφών

Η στρατηγική της Μόσχας είναι ξεκάθαρη και στηρίζεται στο δίκαιο του ισχυρού. Οι Ρώσοι απαιτούν μια Ουκρανία που θα λειτουργεί ως buffer state («κράτος-μαξιλάρι»), ουδέτερη και αποκομμένη από το ΝΑΤΟ, ώστε να μην αποτελεί απειλή. Παράλληλα, φαίνεται απίθανο να επιστραφούν εδάφη που έχουν κερδηθεί με αίμα. Ιστορικά, άλλωστε, σπάνια επιστρέφονται περιοχές που κατακτήθηκαν στρατιωτικά.

Αυτό δεν αφορά μόνο την Κριμαία ή το Ντονμπάς, αλλά και εδάφη στο Χάρκοβο ή το Σούμι. Η λογική είναι ωμή: ό,τι κατακτάται, κρατιέται. Την ίδια ώρα, βλέπουμε ολόκληρες πόλεις-κόμβους να περικυκλώνονται πλήρως, χωρίς καμία οδό διαφυγής. Εδώ πρέπει να σταθούμε στον ηρωισμό των Ουκρανών στρατιωτών. Ενώ η στρατιωτική λογική θα επέβαλε την παράδοση για να σωθούν οι ζωές των 2.000-2.500 εγκλωβισμένων μαχητών, εκείνοι επιλέγουν να πολεμήσουν μέχρι τέλους.

Με την πλάτη στον τοίχο ο Ζελένσκι: Διαφθορά και Αμερικανική πίεση

Σε αυτό το εκρηκτικό σκηνικό, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκεται ίσως στην πιο δύσκολη θέση της καριέρας του. Το δίλημμα που του τίθεται είναι εφιαλτικό: είτε αποδέχεται μια κακή συμφωνία τώρα, είτε ρισκάρει την απόλυτη καταστροφή αργότερα, αφού το «κάθε πέρσι και καλύτερα» ισχύει απόλυτα για την ουκρανική διαπραγματευτική ισχύ.

Όμως, η πίεση δεν είναι μόνο στρατιωτική. Το ξέσπασμα σκανδάλων διαφθοράς που αγγίζουν το στενό του περιβάλλον, και συγκεκριμένα το «δεξί του χέρι», τον Γερμάκ, δεν είναι τυχαίο χρονικά. Η αποκάλυψη αυτών των υποθέσεων τώρα, από υπηρεσίες που ελέγχονται ουσιαστικά από το FBI και όχι από το Κίεβο, δείχνει πως οι Αμερικανοί σφίγγουν τον κλοιό. Στόχος είναι να εξαναγκάσουν την ουκρανική ηγεσία σε ρεαλισμό και συμβιβασμούς.

Μη ρεαλιστικοί όροι ειρήνης

Ακόμα και στα σενάρια ειρήνευσης που κυκλοφορούν, υπάρχουν σημεία που η Ρωσία δεν πρόκειται να δεχτεί ποτέ. Για παράδειγμα, η απαίτηση να περιοριστεί ο ουκρανικός στρατός στις 600.000 (όταν σήμερα παλεύει να διατηρήσει 700.000 με μέσο όρο ηλικίας τα 47 έτη) ή οι εγγυήσεις ασφαλείας που καλύπτουν μόνο τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, αφήνοντας την υπόλοιπη Ρωσία εκτεθειμένη, δείχνουν ότι απέχουμε πολύ από μια βιώσιμη συμφωνία.

Χρειάζονται δύο για να κάνουν ειρήνη, αλλά τον τελικό λόγο τον έχει πάντα αυτός που κερδίζει στα πεδία των μαχών. Και αυτή τη στιγμή, η πλάστιγγα γέρνει ολοφάνερα προς τη μία πλευρά κι όχι την Ουκρανία.

Διαβάστε επίσης:

Φρεγάτες: Το πλήρωμα της φρεγάτας Κίμων γιορτάζει τον Άγιο Νικόλαο και λέει ερχόμαστε

Πούτιν: Η πρόβλεψη για τον Τραμπ και η «αλήθεια» για την ΕΣΣΔ

Eurovision 2026: Το ντόμινο αποχωρήσεων που «διαλύει» τον διαγωνισμό λόγω Ισραήλ