Η επόμενη μέρα στο Ουκρανικό: Ελπίδες και «αγκάθια»

Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, διαφαίνεται μια συστηματική προσπάθεια ειρήνευσης, η οποία βασίζεται σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο που φαίνεται να έχει γίνει αποδεκτό από τη μία πλευρά, ενώ η διαπραγμάτευση με τη Μόσχα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Αν και οι διαφορές παραμένουν χαοτικές, το κλίμα είναι λιγότερο απαισιόδοξο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.

Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται πάνω από το Κίεβο αφορά το μέλλον του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Παρά τη φημολογία, είναι ο μόνος νομιμοποιημένος εκπρόσωπος της Ουκρανίας που μπορεί να βάλει την υπογραφή του σε μια συνθήκη ειρήνης. Το γεγονός ότι δεν έχουν διεξαχθεί εκλογές οφείλεται αποκλειστικά στην εμπόλεμη κατάσταση της χώρας, κάτι που ακυρώνει τα επιχειρήματα περί έλλειψης νομιμοποίησης. Ωστόσο, τα «αγκάθια» είναι αιχμηρά: Η Ρωσία απαιτεί εδάφη που δεν ελέγχει καν στρατιωτικά, κάτι που προσκρούει στο ουκρανικό Σύνταγμα, ενώ η συζήτηση για την «επόμενη μέρα» και τη μορφή που θα έχει η χώρα παραμένει ο μεγάλος γρίφος.

Το «χαστούκι» του SAFE στην Τουρκία και ο ελιγμός Φιντάν

Σε ένα άλλο γεωπολιτικό ταμπλό, η Άγκυρα δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα. Ο αποκλεισμός της Τουρκίας από το ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE προκάλεσε έντονο εκνευρισμό στη γείτονα. Παρόλο που αρχικά φαινόταν πως η ελληνική διπλωματία και οι «κόκκινες γραμμές» της Αθήνας έπαιξαν τον ρόλο τους, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ο σχεδιασμός του προγράμματος φαίνεται να αποκλείει θεσμικά χώρες εκτός Ε.Ε., ακόμα κι αν ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όπως συμβαίνει και με την περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η πρόταση για νέα Ευρωπαϊκή Άμυνα

Ως απάντηση, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, προχώρησε σε μια κίνηση τακτικής, προτείνοντας μια νέα πλατφόρμα ευρωπαϊκής άμυνας με τη συμμετοχή της Τουρκίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Πρόκειται για έναν διπλωματικό ελιγμό που περισσότερο στοχεύει στις εντυπώσεις και στην πολιτική πίεση, παρά σε μια ρεαλιστική θεσμική προοπτική, καθώς παρακάμπτει βασικές δομές της Ε.Ε.

Η τουρκική αμυντική βιομηχανία αντεπιτίθεται

Παρά τις διπλωματικές ήττες, η Τουρκία συνεχίζει να επενδύει μαζικά στην εγχώρια παραγωγή οπλικών συστημάτων. Το αφήγημα της «ανεξαρτησίας» από ξένους προμηθευτές, που χτίζεται εδώ και 15 χρόνια, βρίσκει εφαρμογή στα νέα αεροσκάφη. Πρόσφατα, τα τουρκικά Kizilelma, τα οποία παρουσιάζονται ως μαχητικά 4ης γενιάς, σημείωσαν την πρώτη τους επιτυχία σε δοκιμές.

Μπορεί να μην είναι ανταγωνιστικά των αμερικανικών F-35 ή των γαλλικών Rafale, και να υστερούν σε ταχύτητα ή ικανότητα κλειστής αερομαχίας, ωστόσο αποτελούν μια φθηνή και αξιόλογη λύση. Το γεγονός ότι πίσω από αυτή την προσπάθεια βρίσκεται η εταιρεία Baykar, συμφερόντων του γαμπρού του Ερντογάν, προσδίδει στο εγχείρημα και μια ισχυρή πολιτική διάσταση. Η Άγκυρα δείχνει αποφασισμένη να καλύψει το τεχνολογικό κενό, χρησιμοποιώντας τα έσοδα από τις εξαγωγές για να χρηματοδοτήσει το όραμά της για αυτάρκεια.

Διαβάστε επίσης:

«Μεγάλος Αδελφός» στα κινητά: Η εντολή που φέρνει τα πάνω κάτω

Ουκρανία: Το «αγκάθι» στις συνομιλίες και η επόμενη κίνηση του Τραμπ

Αιγαίο: Το «Κουτί του Θανάτου» και το μεγάλο λάθος που πληρώνουμε – Η προειδοποίηση Μπαλτζώη