Το τελευταίο διάστημα, ο διεθνής τύπος έχει κατακλυστεί από σενάρια για ένα επικείμενο ειρηνευτικό σχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση Τραμπ. Ωστόσο, η ωμή αλήθεια είναι ότι αυτές οι προσπάθειες φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά. Οι βασικές θέσεις των δύο πλευρών παραμένουν αμετακίνητες: η Ουκρανία δεν δέχεται να παραχωρήσει εδάφη που η Ρωσία δεν έχει καν καταλάβει, ενώ ο Βλαντιμίρ Πούτιν δείχνει εγκλωβισμένος στην προσωπική του ψυχολογία για επιβίωση μέσω της νίκης.

Η στρατηγική της «αγκύρωσης» και η αποτυχία των διαπραγματεύσεων

Πολλοί αναλυτές αναρωτιούνται αν οι ακραίες απαιτήσεις που διαρρέουν από το περιβάλλον του Ντόναλντ Τραμπ αποτελούν μια τακτική διαπραγμάτευσης, γνωστή ως «αγκύρωση» (anchoring). Στον κόσμο των επιχειρήσεων, ξεκινάς με μια παράλογη απαίτηση για να καταλήξεις κάπου στη μέση. Όμως, στον πόλεμο στην Ουκρανία, οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Το αίμα που χύνεται στα πεδία των μαχών δεν επιτρέπει τέτοιους ελιγμούς, ειδικά όταν η εμπιστοσύνη προς τους διαμεσολαβητές κλονίζεται από εσωτερικές πολιτικές κρίσεις στις ΗΠΑ.

Ρωσική οικονομία: Μια πορεία προς την οριστική κατάρρευση

Παρά τις εντυπωσιακές επικεφαλίδες για την κατάληψη πόλεων όπως το Μπαχμούτ ή η Αβντιίβκα, η Ρωσία καταβάλλει δυσανάλογο τίμημα. Η στρατηγική της Ουκρανίας δεν βασίζεται πλέον μόνο στην πρώτη γραμμή, αλλά σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς.

  • Η ρωσική οικονομία παρουσιάζει συμπτώματα βαθιάς σήψης, με τον πληθωρισμό να καλπάζει.
  • Οι ουκρανικές επιθέσεις στον ρωσικό σκιώδη στόλο και τις ενεργειακές υποδομές πλήττουν την «καρδιά» της χρηματοδότησης του Κρεμλίνου.
  • Η μεταφορά πόρων από την κοινωνική πρόνοια στην πολεμική βιομηχανία δημιουργεί μια μη βιώσιμη φούσκα.

Δεν πρόκειται για μια άμεση κατάρρευση που θα συμβεί αύριο, αλλά για μια τελική τροχιά παρακμής. Η Ουκρανία στοιχηματίζει ότι η αντοχή της θα ξεπεράσει τα οικονομικά αποθέματα της Μόσχας.

Η απεξάρτηση της Ουκρανίας από τη δυτική βοήθεια

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους είναι ότι η Ουκρανία θα καταρρεύσει αμέσως αν οι ΗΠΑ διακόψουν τη βοήθεια. Στην πραγματικότητα, η εγχώρια παραγωγή όπλων και drones στην Ουκρανία έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Παράλληλα, η Ευρώπη αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η άμυνα του Κιέβου είναι η πρώτη γραμμή της δικής της ασφάλειας.

Ο Πούτιν εμφανίζεται εκνευρισμένος από τη στάση της Ευρώπης, η οποία συνεχίζει να αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά του. Οι απειλές του προς τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν είναι δείγμα ισχύος, αλλά ένδειξη ότι οι γεωπολιτικές πιέσεις αποδίδουν καρπούς.

Το μέλλον των επιχειρήσεων τον χειμώνα

Καθώς μπαίνουμε στον χειμώνα, η προσοχή στρέφεται στις ουκρανικές δυνατότητες πληγμάτων βαθιά στο ρωσικό έδαφος. Η χρήση νέων οπλικών συστημάτων και η συνεχής στόχευση των διυλιστηρίων θα συνεχίσουν να αποδυναμώνουν το καθεστώς. Η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού στην Ουκρανία συχνά υπερβάλλεται από τη ρωσική προπαγάνδα· το Κίεβο διαθέτει ακόμη εφεδρείες τις οποίες επιλέγει να μην χρησιμοποιήσει, διατηρώντας μια στρατηγική ψυχραιμία.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα κριθεί μόνο στο Ποκρόβσκ ή στο Χάρκοβο, αλλά στην αντοχή των οικονομικών και πολιτικών συστημάτων των δύο αντιπάλων πίσω από το μέτωπο.

ΠΗΓΕΣ: Global Gambit: Συνέντευξη με τον Paul Wolberg (Geopolitical Analyst), Αναλύσεις του Icarus Project για τη ρωσική οικονομική σταθερότητα, Εκθέσεις του GeoStratigika Newsroom για την ευρωπαϊκή αμυντική στρατηγική.

Διαβάστε επίσης:

Γάζα: Το Ισραηλινό «βέτο» που πετάει εκτός την Τουρκία – Το παρασκήνιο

Ρωσία: Το «απαγορευτικό» που τινάζει στον αέρα το Σχέδιο Τραμπ

«Σχέδιο D-Day»: Η Ευρώπη προετοιμάζεται σιωπηλά για τον Μεγάλο Πόλεμο – Τι συμβαίνει πραγματικά στα ανατολικά σύνορα;