Ο Σωκράτης Γκιόλιας και το μήνυμα για τον στρατιώτη που αγνοείται…

Ο Σωκράτης Γκιόλιας υπήρξε ανήσυχο πνεύμα. Δεν μπορούσε να παραβλέπει, να μην κριτικάρει, να μην σχολιάζει με τον δικό του τρόπο όλα όσα απασχολούσαν την κοινωνία κατά καιρούς. Μία τέτοια περίπτωση ήταν ο «στρατιώτης αγνοείται…»

Ο σεβασμός προς τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ήταν εκ των ων ουκ άνευ για τον Σωκράτη Γκιόλια. Υπήρξε μια περίοδος στην Ελλάδα… πανηγυρική. Και μόνο στην ιδέα πως η Ελλάδα μπορεί να διοργανώσει την τελική φάση ενός Euro, κάποιοι Έλληνες έκαναν πέρα το τι συνέβη στα Ίμια… Όχι όλοι βέβαια.

Εκείνη η υπόθεση κουκουλώθηκε, επί της ουσίας, δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Οποία σύμπτωση. Ούτε η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια, εξιχνιάστηκε ποτέ. Ο ίδιος δεν μπορούσε να ξεχάσει τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα. Για την ακρίβεια, δεν θα ξέχναγε ποτέ εκείνους τους «ήρωες».

Ο Σωκράτης Γκιόλιας με το μπλουζάκι για τον στρατιώτη

Ο Σωκράτης Γκιόλιας τον Οκτώβρη του 2001 είχε κληθεί να βραβευτεί από τον ΠΣΑΤ για ρεπορτάζ του σχετικά με το ντόπινγκ. Ρεπορτάζ που είχε δημοσιευθεί τότε στην «Ωρα για σπορ». Σε μια εποχή που όλος ο αθλητικός Τύπος στηρίζει την υποψηφιότητα Ελλάδας – Τουρκίας για το Euro 2008, ο Σωκράτης εκφράζει ανοικτά την αντίθεσή του.

Στην τελετή του συνδέσμου παραλαμβάνει το βραβείο του από τον τότε Υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Φλωρίδη, ο οποίος ήταν εκ των πρωτεργατών της συνδιεκδίκησης με ένα μπλουζάκι που έγραφε «Αυτός ο στρατιώτης δεν θα δει το Euro 2008. Αγνοείται!». Αν μη τι άλλος ένας ευρηματικός (και ευγενής) τρόπος αντίδρασης στην πολιτική ηγεσία -με το χαμόγελο παραλαμβάνει το βραβείο του.

Τη στιγμή που οι περισσότεροι αθλητικογράφοι μιλούσαν για τα οφέλη μια μιας τέτοιας συνδιοργάνωσης και περί χείρα φιλίας στην Τουρκία, ο Σωκράτης Γκιόλιας προτιμούσε να τείνει χείρα βοήθειας στους στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων. Το ένιωθε, σαν χρέος. Από στρατιώτη (της δημοσιογραφίας) προς στρατιώτη. Το 2001 οι άλλοι έβλεπαν μια ευκαιρία ενός Euro στην πατρίδα μας σε επτά χρόνια. Ο Σωκράτης δεν μπορούσε να ξεχάσει τα Ίμια. Πέντε χρόνια πριν…