Ο Πολ Ποτ είχε την ταυτότητα του Επαναστάτη αλλά επί της ουσίας είναι υπεύθυνος για τη γενοκτονία που έγινε στην Καμπότζη.
Κάτω από την αιματηρή και απάνθρωπη ηγεσία του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ υπολογίζεται ότι περίπου 1,8 εκατομμύρια πολίτες της Καμπότζης είτε δολοφονήθηκαν είτε πέθαναν από την ασιτία! Αδιευκρίνιστες πηγές τοποθετούν τον αριθμό των νεκρών στα τρία εκατομμύρια κάτι που σημαίνει ότι το 1/3 του πληθυσμού της Καμπότζης το 1975, έπεσαν θύματα του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ.
Φυσικά πρόκειται για γενοκτονία. Κι όλα αυτά μέσα σε τέσσερα χρόνια!
Είναι η απόλυτη έκφραση του κακού, ένας ανάλγητος, σκληρός και σατανικός άνθρωπος, από τις χειρότερες μορφές που έχει βγάλει η παγκόσμια ιστορία.
Ο Πολ Ποτ γεννήθηκε το 1925 στο χωρίς Πρεκ Σμπαούβ. Ονομάστηκε Σαλόθ Σαρ λόγω της λευκής του επιδερμίδας.
Η λέξη «σαρ» σημαίνει «λευκός, χλωμός». Τα γαλλικά αρχεία αναφέρουν την ημερομηνία γέννησής του στις 25/5/1928 αλλά ο βιογράφος Φίλιπ Σορτ επιμένει για τον Μάρτιο του 1925.
Η οικογένειά του είχε καταβολές από την Κίνα αλλά και τους Χμερ αλλά ο ίδιος δε μιλούσε κινέζικα και ήταν πιστός στην παράδοση των Χμερ.
Ο πατέρας του, Λοθ, ήταν ένας ευκατάστατος αγρότης που έχει εννέα εκτάρια ρυζιού και αρκετά βοοειδή. Το σπίτι του ήταν από τα μεγαλύτερα στο χωριό και κατά την περίοδο της συγκομιδής, η οικογένεια προσελάμβανε φτωχότερους γείτονες για να εκτελούν το μεγαλύτερο μέρος της γεωργικής εργασίας.
Η μητέρα του, Σοκ Νεμ ήταν σεβαστή στην κοινωνία και ευσεβής Βουδίστρια. Ο Πολ Ποτ ήταν το όγδοο από τα εννιά παιδιά της οικογένειας (δύο κορίτσια και επτά αγόρια).
Μεγάλωσαν ως πιστοί Βουδιστές και βρίσκονταν συχνά στο μοναστήρι της πόλης Καμπόνγκ Τομ που ήταν η πιο κοντινή στο χωριό.
Βεβαίως το 1977 ο Ποτ, σε συνέντευξή του σε κανάλι της Γιουγκοσλαβίας αρνήθηκε ότι καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια και ισχυρίστηκε ότι γεννήθηκε σε «φτωχή και αγροτική οικογένεια».
Αυτό ευνοούσε, άλλωστε, το αφήγημά του.
Η Καμπότζη ήταν μοναρχία αλλά μόνο στα λόγια, αφού επικρατούσε αποικιακό καθεστώς με την Γαλλία να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Η οικογένεια του Πολ Ποτ είχε διασυνδέσεις με τους μονάρχες της Καμπότζης και μάλιστα η ξαδέρφη του, Μικ, ήταν σύζυγος του βασιλιά Σισοβάθ Μονιβόνγκ κι αργότερα εργάστηκε σα δασκάλα μπαλέτου.
Όταν ο Πολ Ποτ ήταν 6 ετών (ακόμα ονομαζόταν Σαλόθ Σαρ) πήγε να ζήσει με την Μικ στην πρωτεύουσα Πνομ Πενχ. Τότε ήταν συνήθεια οι άτυπες υιοθεσίες από πλουσιότερους συγγενείς στην Καμπότζη.
Στην πρωτεύουσα πέρασε 18 μήνες ως εκπαιδευόμενος μοναχός στο Μοναστήρι Βατ Μπότουμ Βαντέι μαθαίνοντας βουδιστικές διδαχές καθώς επίσης και να γράφει τη γλώσσα των Χμερ.
Το καλοκαίρι του 1935 πήγε να ζήσει με τον αδερφό του, Σουόνγκ που είχε παντρευτεί και είχε ένα παιδί. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε μια εκπαίδευση σε ένα ρωμαιοκαθολικό δημοτικό σχολείο, την École Miche με την Μικ να αναλαμβάνει να πληρώσει τα δίδακτρα.
Οι περισσότεροι από τους συμμαθητές του ήταν παιδιά Γάλλων γραφειοκρατών και Καθολικών Βιετναμέζων. Έμαθε να μιλά άπταιστα γαλλικά και εξοικειώθηκε με τον Χριστιανισμό. Πάντως δεν είχε ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα κι έχασε δύο χρονιές μέχρι να πάρει το απολυτήριο.
Ενώ ο Πολ Ποτ ήταν ακόμα στο σχολείο, ο βασιλιάς της Καμπότζης πέθανε.
Οι Γαλλικές Αρχές όρισαν τον Νοροντόμ Σιχανούκ ως αντικαταστάτη του. Πρόκειται για τον πολιτικό που μπήκε στο βιβλίο Γκίνες, ως εκείνος που είχε τα περισσότερα αξιώματα στον κόσμο:
Αναλυτικότερα: έκανε δύο θητείες στον θρόνο της Καμπότζης (1941-55 και 1993-2004), δύο φορές ως διάδοχος, μια φορά ως πρόεδρος, δύο φορές ως πρωθυπουργός καθώς και πολλές άλλες ως ηγέτης διαφόρων εξόριστων κυβερνήσεων της χώρας.
O Νοροντόμ Σιχανούκ
Ένα νέο γυμνάσιο, το Collége Pream Sihanouk, ιδρύθηκε στο Καμπόνγκ Τσαμ και ο Πολ Ποτ επιλέχθηκε ως οικότροφος στο ίδρυμα το 1942.
Αυτό το επίπεδο εκπαίδευσης του πρόσφερε μια προνομιακή θέση στην κοινωνία της Καμπότζης.
Έμαθε να παίζει βιολί και πήρε μέρος σε σχολικές παραστάσεις. Μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του περνούσε παίζοντας ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αρκετοί συμμαθητές του υπηρέτησαν αργότερα την κυβέρνησή του.
Κατά τη διάρκεια των διακοπών του νέου έτους το 1945, μαζί με αρκετούς φίλους του από το κολεγιακό θεατρικό του θίασο πήγαν σε μια επαρχιακή περιοδεία σε ένα λεωφορείο για να συγκεντρώσουν χρήματα για ένα ταξίδι στο βουδιστικό ναό του Άνγκορ Βατ.
Εκείνο το έτος έδωσε εξετάσεις που τον δέχτηκαν στο Lycée Sisowath, ενώ ζούσε με τον Σουόνγκ και τη νέα του σύζυγο, Το καλοκαίρι του 1948, έδωσε τις εισαγωγικές εξετάσεις για τις ανώτερες τάξεις του Λυκείου, αλλά απέτυχε. Σε αντίθεση με αρκετούς από τους φίλους του, δεν μπορούσε να συνεχίσει
Αντίθετα, γράφτηκε το 1948 για να σπουδάσει ξυλουργική στην Ecole Technique, στα βόρεια προάστια της Πνομ Πενχ
Αυτή η πτώση από την ακαδημαϊκή εκπαίδευση σε μια τεχνική ήταν πιθανότατα σοκ για τον ίδιο.
Οι συμφοιτητές του ήταν κατώτερης κοινωνικής τάξης απ’ εκείνους που είχε στο Lycée Sisowath αλλά εκεί γνώρισε τον Λενγκ Σάρι που θα γινόταν στενός φίλος και μέλος της κυβέρνησής του.
Το καλοκαίρι του 1949, αποφοίτησε κι εξασφάλισε μία από τις πέντε υποτροφίες που του επέτρεπαν να ταξιδέψει στη Γαλλία για να σπουδάσει σε μία από τις σχολές μηχανικών.
Βεβαίως οι σπουδές στο εξωτερικό έκαναν τον Πολ Ποτ μέλος μιας ελίτ στην Καμπότζη. Αυτός και άλλοι 21 επιλεγμένοι μαθητές, απέπλευσαν από την Σαϊγκόν με στάσεις στην Σιγκαπούρη, το Κολόμπο και το Τζιμπουτί με τελικό προορισμό την Μασσαλία.
Τον Ιανουάριο του 1950 γράφτηκε στη σχολή ραδιοηλεκτρικής, είχε καλούς βαθμούς κατά την πρώτη του χρονιά. Απέτυχε στις πρώτες του εξετάσεις στο τέλος του έτους, αλλά του επέτρεψαν να τις ξαναδώσει και πέρασε οριακά, δίνοντάς του τη δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές του!
Ο Πολ Ποτ πέρασε τρία χρόνια στο Παρίσι. Το καλοκαίρι του 1950 ήταν ένας από τους 18 φοιτητές της Καμπότζης που δήλωσαν εθελοντές ώστε να εργαστούν στην κατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου στο Ζάγκρεμπ, τότε πόλη της Γιουγκοσλαβίας (και νυν της Κροατίας).
Πάντως ο Πολ Ποτ έκανε ελάχιστη προσπάθεια ώστε να αφομοιωθεί στη γαλλική κουλτούρα αλλά εξοικειώθηκε με τη λογοτεχνία με αγαπημένο συγγραφέα τον Ζαν Ζακ Ρουσό.
Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσό επηρέασαν την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, του διεθνισμού και κατά την πρώτη περίοδο και την ιδεολογία του εθνικισμού
Ο νεαρός φοιτητής από την Καμπότζη έγινε μέλος του κύκλου συζητήσεων του Vannsak του οποίου τα μέλη αν και είχαν ιδεολογικές διαφορές είχαν ένα κοινό στόχο: Την ανεξαρτησία της χώρας τους.
Στο Παρίσι ο Λενγκ Σάρι και άλλοι δύο φοιτητές, ίδρυσαν τον «Μαρξιστικό Κύκλο», μια μαρξιστική λενινιστική οργάνωση που είχε διαμορφωθεί με ένα μυστικό σύστημα.
Ήταν κλεισμένοι σε διαφορετικά δωμάτια επικοινωνίας και ο Πολ Ποτ βοήθησε στην έκδοση εφημερίδας. Την ίδια εποχή ο Πολ Ποτ και ο Λενγκ Σάρι εντάχθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και παρακολουθούσαν όλες τις συνεδριάσεις.
Σημείωση: Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν τότε από τα ισχυρότερα παγκοσμίως με ποσοστό στο 25%!
Ο μετέπειτα στυγνός δικτάτορας έβρισκε δυσνόητα τα κείμενα του Καρλ Μαρξ αλλά καταλάβαινε απόλυτα τα γραπτά του Ιωσήφ Στάλιν. Και αυτό του έδωσε ένα σκοπό στη ζωή του, πολύ δε περισσότερο όταν διάβασε για το έργο του Μάο στην Κίνα αλλά και του Κροπότκιν για τη Γαλλική Επανάσταση.
Από τον Κροπότκιν πήρε την ιδέα ότι μια συμμαχία μεταξύ των διανοουμένων και της αγροτιάς ήταν απαραίτητη για την επανάσταση. Ότι έπρεπε να πραγματοποιηθεί μια επανάσταση χωρίς συμβιβασμούς μέχρι το τέλος της για να πετύχει. Και ότι η ισότητα ήταν η βάση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας!
Την ίδια εποχή στην Καμπότζη οι εσωτερικές διαμάχες αυξάνονταν και ο βασιλιάς Σιχανούκ έδιωξε την κυβέρνηση (!) κι ανακήρυξε πρωθυπουργό τον εαυτό του.
Ο Πολ Ποτ αντέδρασε. Έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Μοναρχία ή Δημοκρατία» έχοντας υπογράψει με το ψευδώνυμο «Χμερ Νταόμ» που μεταφράζεται σε «Γνήσιος Χμερ».
Σε αυτό, αναφέρθηκε θετικά στον Βουδισμό, απεικονίζοντας τους βουδιστές μοναχούς ως μια αντιμοναρχική δύναμη στο πλευρό της αγροτιάς.
Ο «Μαρξιστικός Κύκλος» αποφάσισε να στείλει κάποιον στην Καμπότζη για να αξιολογήσει την κατάσταση και να καθορίσει ποια ομάδα ανταρτών θα έπρεπε να υποστηρίξει. Ο Πολ Ποτ προσφέρθηκε εθελοντικά. Η απόφασή του να φύγει μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι είχε αποτύχει στις εξετάσεις του δεύτερου έτους δύο συνεχόμενα χρόνια και έτσι έχασε την υποτροφία του.
Επέστρεψε λοιπόν στην πατρίδα του χωρίς το πτυχίο.
Η άφιξή του στην Σαϊγκόν συνέπεσε με τη μέρα που ο Σιχανούκ διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και άρχισε να κυβερνά με διάταγμα, φυλακίζοντας τους βουλευτές των Δημοκρατικών (που είχαν την πλειοψηφία) χωρίς δίκη.
Εν μέσω του ευρύτερου Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας στη γειτονική Γαλλική Ινδοκίνα, η Καμπότζη βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο, με σφαγές πολιτών και άλλες φρικαλεότητες που πραγματοποιήθηκαν από όλες τις πλευρές.
Ο Πολ Ποτ άρχισε να διερευνά την κατάσταση και θεώρησε τους Χμερ Βιετ Μινχ μια μικτή υποομάδα Βιετναμέζων και Καμποτζιανών ανταρτών με έδρα το Βόρειο Βιετνάμ ως την πλέον υποσχόμενη ομάδα για να κάνει επανάσταση.
Τα μέλη του «Μαρξιστικού Κύκλου» στο Παρίσι αποδέχτηκαν την πρότασή του.
Στην πορεία διαπίστωσαν ότι οι αντάρτες διοικούνταν και κυριαρχούνταν αριθμητικά από Βιετναμέζους, με τους Χμερ να αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό ευτελή καθήκοντα. Ο Πολ Ποτ εργαζόταν στην καντίνα, να φανταστείτε.
Έμαθε πάντως τη γλώσσα των Βιετναμέζων και έγινε γραμματέας του Του Σαμούθ υπεύθυνου της ανατολικής ζώνης των ανταρτών.
Ο Σιχανούκ επιθυμούσε ανεξαρτησία από τη γαλλική κυριαρχία, αλλά αφού η Γαλλία απέρριψε τα αιτήματά του, κάλεσε για δημόσια αντίσταση στη διοίκησή της τον Ιούνιο του 1953.
Τα στρατεύματα των Χμερ εγκατέλειψαν τον Γαλλικό Στρατό σε μεγάλους αριθμούς και η γαλλική κυβέρνηση προτίμησε να υποχωρήσει, αντί να διακινδυνεύσει έναν δαπανηρό, παρατεταμένο πόλεμο για να διατηρήσει τον έλεγχο. Τον Νοέμβριο ο Σιχανούκ κήρυξε την ανεξαρτησία της Καμπότζης.
Όμως η εμφύλια σύγκρουση εντάθηκε και η Γαλλία υποστήριξε τα στρατεύματα του Σιχανούκ ενάντια στους αντάρτες.
Μετά τη Διάσκεψη της Γενεύης που πραγματοποιήθηκε για τον τερματισμό του Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας, ο Σιχανούκ εξασφάλισε συμφωνία με το Βόρειο Βιετνάμ ότι θα αποσύρουν τις δυνάμεις των Χμερ Βιετ Μινχ από την επικράτεια της Καμπότζης.
Όντως αυτό συνέβη μόνο που ο Πολ Ποτ δεν ήταν ανάμεσά τους. Αποφάσισε να παραμείνει στην Καμπότζη. έκανε πεζοπορία, μέσω του Νοτίου Βιετνάμ, για να φτάσει στην Πνομ Πενχ.
Αυτός και άλλοι μαρξιστές-λενινιστές της Καμπότζης αποφάσισαν να επιδιώξουν τους στόχους τους με εκλογικά μέσα.
Ήθελαν να κάνουν αντάρτικο αλλά ίδρυσαν και σοσιαλιστικό κόμμα ως «μπροστινή οργάνωση» για τις εκλογές του 1955. Ο Σιχανούκ φοβόταν μια κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος και τον Μάρτιο του 1955 παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του πατέρα του, Νοροντόμ Σουραμαρίτ.
Όμως αυτή η κίνηση του επέτρεψε να ιδρύσει ένα πολιτικό κόμμα και να διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές. Υπό τις καταγγελίες για εκτεταμένο εκφοβισμό και νοθεία, το κόμμα του Σιχανούκ κέρδισε ΚΑΙ ΤΙΣ 91 ΕΔΡΕΣ του Κοινοβουλίου! Έτσι ιδρύθηκε ένα de facto μονοκομματικό Κράτος.
Ωστόσο, η κυβέρνηση του Βορείου Βιετνάμ προέτρεψε τους μαρξιστές-λενινιστές της Καμπότζης να μην ξαναρχίσουν τον ένοπλο αγώνα. Πρωτίστως επικεντρώθηκε στην υπονόμευση του Νοτίου Βιετνάμ και είχε ελάχιστη επιθυμία να αποσταθεροποιήσει το καθεστώς του Σιχανούκ, δεδομένου ότι είχε παραμείνει διεθνώς αδέσμευτο αντί να ακολουθήσει τις κυβερνήσεις της Ταϊλάνδης και του Νοτίου Βιετνάμ στη συμμαχία με τις αντικομμουνιστικές ΗΠΑ.
Ο Πολ Ποτ έπιασε δουλειά σε σχολείο (κι ας μην είχε τα προσόντα) και δίδασκε ιστορία, γεωγραφία, γαλλική λογοτεχνία. Όλοι τον περιέγραψαν ως καλό δάσκαλο.
Ο Σιχανούκ κατέστρεψε το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, του οποίου η συμμετοχή είχε μειωθεί στο μισό από το τέλος του εμφυλίου πολέμου.
Οι δεσμοί με τους μαρξιστές-λενινιστές του Βορείου Βιετνάμ μειώθηκαν, κάτι που ο Πολ Ποτ αργότερα απεικόνισε ως ευλογία.
Αυτός και άλλα μέλη θεωρούσαν όλο και περισσότερο τους Καμποτζιανούς ως υπερβολικά σεβαστικούς προς τους Βιετναμέζους ομολόγους τους.
Η άνοδος του Πολ Ποτ στην εξουσία του κόμματος
Ο Πολ Ποτ ηγήθηκε στη δημιουργία ενός νέου μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος που θα ήταν σύμμαχος αλλά όχι υποταγμένο στο Βιετνάμ. Έδωσαν έμφαση στη στρατολόγηση μικρού αριθμού αφοσιωμένων μελών και οργάνωσαν πολιτικά σεμινάρια σε ασφαλή σπίτια.
Αρχικά ο Πολ Ποτ ήταν τρίτος στην ιεραρχία.
Ο Σιχανούκ μίλησε ενάντια στους μαρξιστές-λενινιστές της Καμπότζης. Αν και ήταν σύμμαχος της μαρξιστικής-λενινιστικής κυβέρνησης της Κίνας και δήλωνε πίστη στην ικανότητα του μαρξισμού-λενινισμού να επιφέρει ταχεία οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, προειδοποίησε επίσης για τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του και την καταστολή της προσωπικής ελευθερίας
Τον Ιανουάριο του 1962 οι άντρες του Σιχανούκ φυλάκισαν τους ηγέτες του κόμματος, βασάνισαν και σκότωσαν τον επικεφαλής, Του Σαμούθ. Ο δεύτερος στην ιεραρχία, Νουόν Τσι είχε αποσυρθεί από την πολιτική και ο Πολ Ποτ (που ακόμα ονομαζόταν Σαλόθ Σαρ) έγινε αρχηγός.
Μετά το θάνατο του πατέρα του Σιχανούκ ο τελευταίος προχώρησε σε μια συνταγματική μετατροπή που του επέτρεπε να είναι ηγέτης της Καμπότζης για μια ζωή!
Αυτό πυροδότησε αρκετές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Ο Σιχανούκ προκήρυξε νέες εκλογές και συνέταξε έναν κατάλογο 34 αριστερών Καμποτζιανών, απαιτώντας να τον συναντήσουν για να δημιουργήσουν μια νέα διοίκηση. Ο Πολ Ποτ ήταν στη λίστα αλλά αρνήθηκε να πάει σε συνάντηση.
Κι έγινε επαναστάτης αφού έφυγε για τη ζούγκλα στα σύνορα με το Νότιο Βιετνάμ αποφασισμένος να πάρει τα ηνία της χώρας μέσα από ένοπλο αγώνα.
Αρκετοί έτρεξαν να ενωθούν με τους αντάρτες στη ζούγκλα. Ο Πολ Ποτ έγινε Γενικός Γραμματέας του κόμματος και στις αρχές του 1964 ίδρυσε δικό του στρατόπεδο, το Office 100 στη πλευρά των συνόρων με το Νότιο Βιετνάμ.
Σε μια ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, συμφωνήθηκε ότι θα έπρεπε να τονίσουν εκ νέου την ανεξαρτησία τους από τους Βιετναμέζους μαρξιστές-λενινιστές και να υποστηρίξουν τον ένοπλο αγώνα κατά του Σιχανούκ
Η Κεντρική Επιτροπή συνεδρίασε ξανά τον Ιανουάριο του 1965 για να καταγγείλει την «ειρηνική μετάβαση» στον σοσιαλισμό που υποστήριξε ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ, κατηγορώντας τον ότι είναι ρεβιζιονιστής.
Σε αντίθεση με την ερμηνεία του μαρξισμού-λενινισμού του Χρουστσόφ, ο Σαρ και οι σύντροφοί του προσπάθησαν να αναπτύξουν τη δική τους, ρητά καμποτζιανή παραλλαγή της ιδεολογίας.
Η ερμηνεία τους απομακρύνθηκε από την ορθόδοξη μαρξιστική εστίαση στο αστικό προλεταριάτο ως τις δυνάμεις μιας επανάστασης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δίνοντας αυτόν τον ρόλο στην αγροτική αγροτιά, μια πολύ μεγαλύτερη τάξη στην κοινωνία της Καμπότζης.
Μέχρι το 1965 τα μέλη του κόμματος έφτασαν στα 2 χιλιάδες. Ο Πολ Ποτ προχώρησε σε ταξίδι και συμμαχία με την Κίνα καθώς μοιράζονταν τις διαφωνίες για τον Χρουστσόφ.
Ακολούθως μετονόμασαν την οργάνωση σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Καμπότζης αν και αρχικά το κράτησαν μυστικό. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1966 τα σχέδια για την ένοπλη σύγκρουση είχαν ολοκληρωθεί.
Η πρώτη επίθεση έγινε τον Ιανουάριο του 1968 σε ένα στρατόπεδο ενώ οι επόμενες υποθέσεις είχαν στόχο αστυνομικούς και στρατιώτες ώστε να κατασχεθούν όπλα.
Η κυβέρνηση απάντησε με βομβαρδισμούς αλλά αυτό ευνόησε τον Πολ Ποτ καθώς οι εξαγριωμένοι χωρικοί ενώθηκαν με τις δυνάμεις του. Περίπου εκατό χιλιάδες χωρικοί εντάχθηκαν στο αντάρτικο και όλα έπαιρναν το δρόμο τους.
Ο Πολ Ποτ άρχισε πλέον να φέρεται ηγεμονικά, έχοντας δικό του ξεχωριστό στρατόπεδο, φρουρά και προσωπικό. Κανείς ξένος δεν τον επισκεπτόταν χωρίς συνοδεία.
Τον Μάρτιο του 1970 οι βουλευτές της Καμπότζης με επικεφαλής τον Λον Νολ καθαίρεσαν τον Σιχανούκ που βρισκόταν εκτός χώρας.
Ο Σιχανούκ πέταξε επίσης στο Πεκίνο, όπου τα κομμουνιστικά κόμματα της Κίνας και του Βορείου Βιετνάμ τον προέτρεψαν να σχηματίσει συμμαχία με τους Ερυθρούς Χμερ για να ανατρέψει τη δεξιά κυβέρνηση του Λον Νολ. Συμφώνησε αμέσως μαζί τους. Όπως και ο Πολ Ποτ.
Η υποστήριξη του Σιχανούκ στους Ερυθρούς Χμερ βοήθησε πολύ στη στρατολόγηση χιλιάδων, άλλωστε πολλοί πήγαν να πολεμήσουν για τον Βασιλιά!
Οι στρατοί του Βορείου Βιετνάμ, σε συνεργασία με τους Βιετ Κονγκ, ωστόσο εισέβαλαν στην Καμπότζη για να επιτεθούν στις δυνάμεις του Λον Νολ.
Με τη σειρά τους, το Νότιο Βιετνάμ και οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν στρατεύματα στη χώρα για να ενισχύσουν την κυβέρνησή του.
Αυτό τράβηξε την Καμπότζη στον Δεύτερο Πόλεμο της Ινδοκίνας που μαίνεται ήδη σε όλο το Βιετνάμ.
Οι ΗΠΑ έριξαν τρεις φορές περισσότερες βόμβες στην Καμπότζη κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης από ό,τι στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Αν και στόχευε τους καταυλισμούς των Βιετ Κονγκ και των Ερυθρών Χμερ, ο βομβαρδισμός επηρέασε κυρίως τους αμάχους. Αυτό βοήθησε στη στρατολόγηση των Ερυθρών Χμερ που είχαν περίπου 12.000 τακτικούς στρατιώτες στα τέλη του 1970 και τέσσερις φορές παραπάνω αυτόν τον αριθμό μέχρι το 1972!
Τον Ιανουάριο του 1971 μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής πραγματοποιήθηκε σε αυτή τη βάση, συγκεντρώνοντας 27 αντιπροσώπους για να συζητήσουν τον πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του 1971, ο Πολ Ποτ και τα άλλα ανώτερα μέλη του κόμματος εστίασαν στην οικοδόμηση ενός τακτικού στρατού και διοίκησης των Ερυθρών Χμερ που θα μπορούσαν να παίξουν κεντρικό ρόλο όταν οι Βιετναμέζοι αποχώρησαν
Στις αρχές του 1972 ο Πολ Ποτ άρχισε την περιοδεία του στις ελεγχόμενες περιοχές που ονόμαζε απελευθερωμένες ζώνες.
Σε αυτές τις περιοχές καταργήθηκε η διαφθορά, απαγορεύτηκε ο τζόγος όπως και το αλκοόλ αλλά και οι εξωσυζυγικές σχέσεις. Επιτάχθηκε η ιδιωτική αυτοκινητοβιομηχανία, ενώ δημιουργήθηκαν συνεταιριστικά καταστήματα που πωλούσαν αγαθά όπως φάρμακα, υφάσματα και κηροζίνη, παρέχοντας προϊόντα που εισάγονταν από το Βιετνάμ
Οι πλουσιότεροι αγρότες είχαν αναδιανείμει τη γη τους έτσι ώστε μέχρι το τέλος του 1972, όλες οι οικογένειες που ζούσαν στις περιοχές που ελέγχονταν από τους μαρξιστές κατείχαν ίση έκταση γης
Τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας της Καμπότζης επωφελήθηκαν από αυτές τις μεταρρυθμίσεις
Από τον Μάιο του 1972, η ομάδα των Ερυθρών Χμερ άρχισε να διατάζει όλους όσους ζούσαν υπό τον έλεγχό της να ντύνονται σαν φτωχοί αγρότες, με μαύρα ρούχα, κόκκινα και άσπρα φουλάρια κράμα και σανδάλια φτιαγμένα από ελαστικά αυτοκινήτων
Τον Μάιο του 1973, ο Πολ Ποτ διέταξε τη κολεκτιβοποίηση των χωριών στην επικράτεια που έλεγχε.
Αυτή η κίνηση ήταν ταυτόχρονα ιδεολογική, καθώς έχτισε μια σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά και τακτική, καθώς επέτρεψε στους Ερυθρούς Χμερ μεγαλύτερο έλεγχο στην προσφορά τροφίμων, διασφαλίζοντας ότι οι αγρότες δεν προμήθευαν κυβερνητικές δυνάμεις
Πολλοί χωρικοί δυσανασχέτησαν με την κολεκτιβοποίηση και έσφαξαν τα ζώα τους για να μην γίνουν συλλογική ιδιοκτησία.
Τους επόμενους έξι μήνες, περίπου 60.000 Καμποτζιανοί έφυγαν από περιοχές υπό τον έλεγχο των Ερυθρών Χμερ οι οποίοι επέβαλλαν τη στράτευση για να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους.
Το καλοκαίρι του 1973, οι Ερυθροί Χμερ εξαπέλυσαν την πρώτη τους μεγάλη επίθεση στην Πνομ Πενχ, αλλά αναγκάστηκαν να επιστρέψουν εν μέσω βαριών απωλειών.
Τον Σεπτέμβριο του 1974, σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής , οι Ερυθροί Χμερ συμφώνησαν ότι θα εκδιώξουν τους πληθυσμούς των πόλεων της Καμπότζης σε αγροτικά χωριά. Θεωρούσαν ότι αυτό ήταν απαραίτητο για να διαλύσουν τον καπιταλισμό που συνέδεσαν με την αστική κουλτούρα
Μέχρι το 1974 η κυβέρνηση είχε χάσει υποστήριξη και τελικά παραδόθηκαν στους Ερυθρούς Χμερ στις 17 Απριλίου. Εκεί, στρατιώτες των Ερυθρών Χμερ εκτέλεσαν μεταξύ 700 και 800 ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης, του στρατού και της αστυνομίας.
Οι Ερυθροί Χμερ έβλεπαν από καιρό τον πληθυσμό της Πνομ Πενχ με δυσπιστία, ιδιαίτερα καθώς ο αριθμός της πόλης είχε διογκωθεί από αγρότες πρόσφυγες που τους είχαν εγκαταλείψει και θεωρούνταν προδότες.
Λίγο μετά την κατάληψη της πόλης, οι Ερυθροί Χμερ ανακοίνωσαν ότι οι κάτοικοί τους έπρεπε να εκκενώσουν για να γλιτώσουν από μια επικείμενη βομβαρδιστική επιδρομή των ΗΠΑ. Η ομάδα ισχυρίστηκε ψευδώς ότι ο πληθυσμός θα επιτρεπόταν να επιστρέψει μετά από τρεις ημέρες.
Αυτή η εκκένωση συνεπαγόταν τη μετακίνηση 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων έξω από την πόλη με πολύ λίγη προετοιμασία. Σημεία ελέγχου δημιουργήθηκαν κατά μήκος των δρόμων έξω από την πόλη, όπου στελέχη των Ερυθρών Χμερ έψαχναν τους διαδηλωτές και αφαίρεσαν πολλά από τα υπάρχοντά τους.
Η πορεία πραγματοποιήθηκε τον πιο ζεστό μήνα του χρόνου και υπολογίζεται ότι 20.000 άνθρωποι πέθαναν κατά μήκος της διαδρομής. Για τους Ερυθρούς Χμερ, το άδειασμα της Πνομ Πενχ θεωρήθηκε ότι κατεδαφίζει όχι μόνο τον καπιταλισμό στην Καμπότζη, αλλά και τη βάση εξουσίας του Σιχανούκ και το δίκτυο κατασκοπείας της CIA
Αυτή η διάλυση διευκόλυνε την κυριαρχία των Ερυθρών Χμερ στη χώρα και επέτρεψε την ώθηση του αστικού πληθυσμού προς τη γεωργική παραγωγή!
Ο Πολ Ποτ είχε πλέον την εξουσία στην Καμπότζη κι άρχισε το αιματηρό του έργο.
Η ηγεσία του κόμματος πραγματοποίησε σύντομα μια συνάντηση στην Ασημένια Παγόδα, όπου συμφώνησαν ότι η αύξηση της αγροτικής παραγωγής θα έπρεπε να είναι η κορυφαία προτεραιότητα της κυβέρνησής τους.
Στόχος τους ήταν να φτάσουν το 70 έως 80% της γεωργικής μηχανοποίησης σε πέντε έως δέκα χρόνια και μια σύγχρονη βιομηχανική βάση σε δεκαπέντε έως είκοσι χρόνια.
Για να δώσει στην κυβέρνησή του μια μεγαλύτερη εμφάνιση νομιμότητας, ο Πολ Ποτ οργάνωσε βουλευτικές εκλογές, αν και υπήρχε μόνο ένας υποψήφιος σε κάθε εκλογική περιφέρεια εκτός από την Πνομ Πενχ. Το κοινοβούλιο συνεδρίασε τότε μόνο για τρεις ώρες.
Σε μια ειδική συνεδρίαση του Εθνικού Κογκρέσου από τις 25 έως τις 27 Απριλίου, οι Ερυθροί Χμερ συμφώνησαν να κάνουν επίσημο αρχηγό του Κράτους τον Σιχανούκ. Ένα καθεστώς που διατηρήθηκε ως το 1975.
Ο Πολ Ποτ γνώριζε ότι, αν αφεθεί στο εξωτερικό, ο Σιχανούκ θα μπορούσε να γίνει σημείο συγκέντρωσης για την αντιπολίτευση. Άρα θα ήταν καλύτερο να έχει μια τυπική θέση.
Κι εδώ αρχίζουν τα παράξενα
Αν και είχε τυπωθεί νέο νόμισμα, αποφασίστηκε να μην υπάρχει καθόλου χρήμα καθώς θα οδηγούσε στη διαφθορά.
Δεν υπήρχαν μισθοί, δεν υπήρχαν χρήματα κι απλώς οι κάτοικοι έκαναν ό,τι τους διέταζαν οι Χμερ.
Ενδεχόμενη άρνηση οδηγούσε στην καλύτερη περίπτωση στη φυλακή και στη χειρότερη σε εκτέλεση.
Άρα έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος σκλάβων αφού όλοι ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται ώρες ατέλειωτες στις κολεκτίβες χωρίς να πληρώνονται.
Ο Πολ Ποτ ανακοίνωσε ότι όλοι οι αγρότες αναμενόταν να πληρούν μια ποσόστωση τριών τόνων αναποφλοίωτου ρυζιού, ή μη αλεσμένου ρυζιού, ανά εκτάριο, μια αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη μέση απόδοση.
Εκεί ανακοίνωσε επίσης ότι η μεταποίηση πρέπει να επικεντρωθεί στην παραγωγή βασικών γεωργικών μηχανημάτων και ελαφρών βιομηχανικών αγαθών όπως τα ποδήλατα.
Από το 1975 και μετά, όλοι όσοι ζούσαν σε αγροτικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Καμπότζης, επαναταξινομήθηκαν ως μέλη μιας από τις τρεις ομάδες: τα μέλη με πλήρη δικαιώματα, οι υποψήφιοι και οι καταθέτες.
Τα μέλη με πλήρη δικαιώματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν φτωχοί ή κατώτεροι αγρότες, δικαιούνταν πλήρεις μερίδες και μπορούσαν να κατέχουν πολιτικές θέσεις στους συνεταιρισμούς και να ενταχθούν τόσο στο στρατό όσο και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Οι υποψήφιοι μπορούσαν ακόμη να κατέχουν διοικητικές θέσεις χαμηλού επιπέδου.
Ο Πολ Ποτ ήθελε να διπλασιάσει ή να τριπλασιάσει τον πληθυσμό της χώρας, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να φτάσει τα 15 με 20 εκατομμύρια μέσα σε μια δεκαετία.
Στους συνεταιρισμούς του χωριού, η πολιτοφυλακή των Ερυθρών Χμερ σκότωνε τακτικά όσους θεωρούσαν «κακά στοιχεία».
Μια κοινή δήλωση που χρησιμοποιούσαν οι Ερυθροί Χμερ σε αυτούς που εκτέλεσαν ήταν ότι «το να σας κρατήσουμε δεν είναι κέρδος, το να σας καταστρέψουμε δεν είναι απώλεια». Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της κυριαρχίας των Ερυθρών Χμερ, οι περισσότερες περιοχές της χώρας μπόρεσαν να αποτρέψουν την πείνα παρά τις σημαντικές αυξήσεις πληθυσμού που προκλήθηκαν από την εκκένωση των πόλεων.
Η εβδομάδα αυξήθηκε σε δέκα μέρες στις οποίες έπρεπε όλοι να εργάζονται με μια ημέρα άδειας!
Εισήχθησαν νεολογισμοί και το καθημερινό λεξιλόγιο άλλαξε για να ενθαρρύνει μια πιο κολεκτιβιστική νοοτροπία. Οι Καμποτζιανοί ενθαρρύνθηκαν να μιλούν για τον εαυτό τους στον πληθυντικό «εμείς» και όχι στον ενικό «εγώ».
Ο αθλητισμός απαγορεύτηκε. Μόνο η εφημερίδα «Επανάσταση» κυκλοφορούσε και ήταν το μόνο που μπορούσαν να διαβάσουν. Κανείς δε μπορούσε να ταξιδέψει αν δεν είχε την άδεια των τοπικών αρχών.
Τον Ιανουάριο του 1976, πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου για τη δημοσίευση ενός νέου συντάγματος που δήλωνε ότι η χώρα επρόκειτο να μετονομαστεί σε Δημοκρατική Καμπότζη. Το Σύνταγμα επιβεβαίωσε την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, διακήρυξε την ισότητα ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα και την υποχρέωση όλων των πολιτών να εργάζονται.
Περιέγραψε ότι η χώρα θα διοικείται από ένα προεδρείο τριών ατόμων, και εκείνη την εποχή οι ηγέτες του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ περίμεναν ότι ο Σιχανούκ θα έπαιρνε έναν από αυτούς τους ρόλους
Ο Σιχανούκ, ωστόσο, ένιωθε όλο και πιο άβολα με τη νέα κυβέρνηση και τον Μάρτιο παραιτήθηκε από τον ρόλο του αρχηγού κράτους. Ο Πολ Ποτ προσπάθησε επανειλημμένα, αλλά ανεπιτυχώς, να τον κάνει να αλλάξει γνώμη
Ο Σιχανούκ ζήτησε να του επιτραπεί να ταξιδέψει στην Κίνα, επικαλούμενος την ανάγκη για ιατρική περίθαλψη, αλλά αυτό αρνήθηκε. Αντίθετα, κρατήθηκε στο παλάτι του, το οποίο ήταν επαρκώς εφοδιασμένο με αγαθά για να του επιτρέψει έναν πολυτελή τρόπο ζωής καθ’ όλη τη διάρκεια των χρόνων κυριαρχίας των Ερυθρών Χμερ!
Ήταν το σημείο που υιοθέτησε τη ψευδώνυμο «Πολ Ποτ» καθώς κανείς στη χώρα δεν ήξερε ποιος ήταν!
Διοικούσε την Καμπότζη ακόμα κι αν άφησε την πρωθυπουργία (το 1976) στον Νουόν Τσε ενώ οι Ερυθροί Χμερ αποκήρυξαν τον κομμουνισμό λέγοντας «δεν είμαστε κομμουνιστές, αλλά επαναστάτες»!
Απαγορεύτηκε στον πληθυσμό να μιλά τις κινέζικες διαλέκτους.
Η Επιτροπή συμφώνησε να συνδέσει πολλά χωριά σε έναν ενιαίο συνεταιρισμό 500 έως 1000 οικογενειών, με στόχο αργότερα να σχηματιστούν μονάδες σε μέγεθος κοινότητας διπλάσιου μεγέθους.
Εισήχθησαν επίσης κοινοτικές κουζίνες έτσι ώστε όλα τα μέλη μιας κοινότητας να τρώνε μαζί και όχι στα μεμονωμένα τους σπίτια. Η αναζήτηση τροφής ή το κυνήγι για πρόσθετη τροφή απαγορεύτηκε, θεωρούμενη ως ατομικιστική συμπεριφορά
Από το καλοκαίρι του 1976, η κυβέρνηση διέταξε ότι τα παιδιά ηλικίας άνω των επτά ετών δεν θα ζούσαν με τους γονείς τους αλλά από κοινού με τους εκπαιδευτές των Ερυθρών Χμερ
Τα μέλη των Ερυθρών Χμερ έλαβαν ειδικά προνόμια που δεν απολάμβανε ο υπόλοιπος πληθυσμός. Τα μέλη του κόμματος είχαν καλύτερο φαγητό, με τα στελέχη να έχουν μερικές φορές πρόσβαση σε μυστικούς οίκους ανοχής.
Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής μπορούσαν να πάνε στην Κίνα για ιατρική περίθαλψη και τα υψηλότερα κλιμάκια του κόμματος είχαν πρόσβαση σε εισαγόμενα προϊόντα πολυτελείας
Εκκαθαρίσεις και εκτελέσεις
Οι Ερυθροί Χμερ ταξινόμησαν επίσης τους ανθρώπους με βάση το θρησκευτικό και εθνικό τους υπόβαθρο. Υπό την ηγεσία του Πολ Ποτ, οι Ερυθροί Χμερ είχαν μια πολιτική κρατικού αθεϊσμού.
Οι βουδιστές μοναχοί θεωρούνταν κοινωνικά παράσιτα και χαρακτηρίστηκαν ως «ειδική τάξη». Εντός ενός έτους από τη νίκη των Ερυθρών Χμερ στον εμφύλιο πόλεμο, οι μοναχοί της χώρας στράφηκαν σε χειρωνακτική εργασία στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τα έργα άρδευσης.
Παρά τις μικρές εξεγέρσεις το καθεστώς παρέμενε παντοδύναμο.
Τον Σεπτέμβριο του 1976, διάφορα μέλη του κόμματος συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για συνωμοσία με το Βιετνάμ για την ανατροπή της κυβέρνησης του Πολ Ποτ.
Τους επόμενους μήνες ο αριθμός των συλληφθέντων αυξήθηκε. Η κυβέρνηση επινόησε ισχυρισμούς για απόπειρες δολοφονίας κατά των ηγετικών μελών της για να δικαιολογήσει αυτήν την εσωτερική καταστολή μέσα στο ίδιο το κόμμα.
Αυτά τα μέλη κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της CIA, της KGB ή ακόμα και των Βιετναμέζων. Μετά από βασανιστήρια ομολόγησαν τις κατηγορίες!
Στη φυλακή ασφαλείας S21 μόνο το πρώτο εξάμηνο του 1976 στάθηκαν 400 άτομα. Το δεύτερο εξάμηνο ο αριθμός ανέβηκε στα χίλια και από την άνοιξη του 1977 υπολογίζονται ότι εκεί περιορίζονταν χίλια άτομα το μήνα!
Επίσης περίπου 20 χιλιάδες εκτελέστηκαν από τους Ερυθρούς Χμερ εκεί.
Από τα τέλη του 1976 και ειδικά από τα μέσα του 1977 και μετά η βία αυξήθηκε στα χωριά. Στις αγροτικές περιοχές, οι περισσότερες από τις δολοφονίες διαπράχθηκαν από νεαρά στελέχη που εφάρμοζαν αυτό που πίστευαν ότι ήταν η βούληση της κυβέρνησης
Σε όλη τη χώρα, στελέχη αγροτών βασάνιζαν και σκότωναν μέλη των κοινοτήτων τους που αντιπαθούσαν.
Πολλά στελέχη έτρωγαν τα συκώτια των θυμάτων τους και ξέσκισαν αγέννητα έμβρυα από τις μητέρες τους για να τα χρησιμοποιήσουν ως φυλαχτά
Μέχρι το 1977, η αυξανόμενη βία, σε συνδυασμό με το φτωχό φαγητό, δημιουργούσε απογοήτευση ακόμη και εντός της βασικής βάσης υποστήριξης των Ερυθρών Χμερ
Σύμφωνα με στοιχεία μέχρι τον Αύγουστο του 1977 είχαν εκτελεστεί 5.000 μέλη του Κόμματος ως εχθρικοί πράκτορες ή κακά στοιχεία!
Το 1978, η κυβέρνηση ξεκίνησε μια δεύτερη εκκαθάριση, κατά την οποία δεκάδες χιλιάδες Καμποτζιανοί κατηγορήθηκαν ως συμπαθούντες του Βιετνάμ και δολοφονήθηκαν
Τον Ιανουάριο του 1978, ο Πολ Ποτ ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι το σύνθημά τους έπρεπε να είναι «Καθαρίστε το Κόμμα! Καθαρίστε τον στρατό! Καθαρίστε τα στελέχη!»
Και ήρθε η ώρα της πτώσης για τον Πολ Ποτ και το καθεστώς τρόμου
Τον Δεκέμβριο του 1976, η ετήσια ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε να είναι έτοιμη η χώρα για την προοπτική του πολέμου με το Βιετνάμ. Ο Πολ Ποτ πίστευε ότι το Βιετνάμ ήταν αφοσιωμένο στον επεκτατισμό και επομένως αποτελούσε απειλή για την ανεξαρτησία της Καμπότζη
Υπήρξαν ανανεωμένες συνοριακές συγκρούσεις μεταξύ Καμπότζης και Βιετνάμ στις αρχές του 1977, που συνεχίστηκαν μέχρι τον Απρίλιο
Στις 30 Απριλίου, μονάδες της Καμπότζης, υποστηριζόμενες από πυρά πυροβολικού, εισήλθαν στο Βιετνάμ και επιτέθηκαν σε μια σειρά χωριών, σκοτώνοντας αρκετές εκατοντάδες Βιετναμέζους πολίτες
Το Βιετνάμ απάντησε δίνοντας εντολή στην Πολεμική Αεροπορία του να βομβαρδίσει τις συνοριακές θέσεις της Καμπότζης
Αρκετούς μήνες αργότερα, οι μάχες ξανάρχισαν. Τον Σεπτέμβριο, δύο τμήματα της Ανατολικής Ζώνης της Καμπότζης εισήλθαν στην περιοχή Τάι Νινχ του Βιετνάμ, όπου επιτέθηκαν σε πολλά χωριά και έσφαξαν τους κατοίκους τους
Εκείνο το μήνα, ο Πολ Ποτ ταξίδεψε στο Πεκίνο και από εκεί στη Βόρεια Κορέα, όπου ο Κιμ Ιλ Σουνγκ μίλησε εναντίον του Βιετνάμ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Ερυθρούς Χμερ
Τον Δεκέμβριο, το Βιετνάμ έστειλε 50.000 στρατιώτες πέρα από τα σύνορα κατά μήκος μιας έκτασης 100 μιλίων, διεισδύοντας 12 μίλια στην Καμπότζη
Σε αυτό το σημείο, ο Πολ Ποτ διέταξε τον στρατό της Καμπότζης να λάβει μια επιθετική, προληπτική στάση, επιτιθέμενος στα βιετναμέζικα στρατεύματα προτού τα τελευταία να βρουν την ευκαιρία να δράσουν
Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1978, ο Καμποτζιανός Στρατός εξαπέλυσε επιδρομές σε διάφορα βιετναμέζικα χωριά
Το Πολιτικό Γραφείο του Βιετνάμ κατέληξε στη συνέχεια ότι δεν πρέπει να αφήσει τον Πολ Ποτ στην εξουσία, αλλά πρέπει να τον απομακρύνει από την εξουσία πριν ενισχυθεί περαιτέρω ο στρατός της Καμπότζης.
Η αποτυχία των στρατευμάτων της Καμπότζης στην Ανατολική Ζώνη να αντισταθούν επιτυχώς στην εισβολή των Βιετνάμ έκανε τον Πολ Ποτ δύσπιστο ως προς την πίστη των στελεχών του κι έστειλε πάνω από 400 εξ αυτών στην S21!
Γνωρίζοντας ότι θα σκοτωθούν με εντολή του Πολ Ποτ, αυξανόμενος αριθμός στρατευμάτων της Ανατολικής Ζώνης άρχισαν να επαναστατούν ενάντια στην κυβέρνηση των Ερυθρών Χμερ.
Όλα πια είχαν γυρίσει εναντίον του!
Φεύγοντας από τα κυβερνητικά στρατεύματα, πολλοί κορυφαίοι αντάρτες έφτασαν στο Βιετνάμ, όπου εντάχθηκαν στην εξόριστη κοινότητα κατά του Πολ Ποτ.
Στις αρχές του 1978, η κυβέρνηση του Πολ Ποτ άρχισε να προσπαθεί να βελτιώσει τις σχέσεις με διάφορες ξένες χώρες, όπως η Ταϊλάνδη, για να ενισχύσει τη θέση της ενάντια στο Βιετνάμ.
Πολλές άλλες κυβερνήσεις στη Νοτιοανατολική Ασία συμπαθούσαν την κατάσταση της Καμπότζης, φοβούμενες τις επιπτώσεις του βιετναμέζικου επεκτατισμού και της σοβιετικής επιρροής στις δικές τους χώρες.
Αν και υποστήριξε τους Καμποτζιανούς, η κινεζική κυβέρνηση αποφάσισε να μην στείλει τον στρατό της στην Καμπότζη, φοβούμενη ότι μια ολοκληρωτική σύγκρουση με το Βιετνάμ θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση.
Εν τω μεταξύ, το Βιετνάμ σχεδίαζε την πλήρη εισβολή του στην Καμπότζη
Τον Σεπτέμβριο του 1978, ο Πολ Ποτ άρχισε να φλερτάρει όλο και περισσότερο τον Σιχανούκ με την ελπίδα ότι ο τελευταίος θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα σημείο συγκέντρωσης για την υποστήριξη της κυβέρνησης των Ερυθρών Χμερ. Τον ίδιο μήνα έκανε συνάντηση κορυφής στην Κίνα αλλά πέρα από την καταδίκη για την επιθετικότητα του Βιετνάμ έλαβε παρατηρήσεις για τις ενέργειας της Καμπότζης.
Ο Πολ Ποτ επέστρεψε στη χώρα του και διέταξε παράλληλα με την αμυντική τακτική και ακόμα ένα γύρο εκκαθαρίσεων.
Όμως στις 25/12/1978 ο στρατός του Βιετνάμ έκανε πλήρη εισβολή στην Καμπότζη. Ο Πολ Ποτ και ο Σιχανούκ εγκατέλειψαν τη χώρα. Ήταν πια το τέλος!
Όσα κι αν έκανε, ακόμα κι αν επέστρεψε σε «επαναστατική ένδυση» στη ζούγκλα και παρά τις διακηρύξεις του, ο Καμποτζιανός δικτάτορας ήταν ιστορία. Παρότι προσπάθησε να προσελκύσει υποστήριξη ειδικά από τα λαϊκά στρώματα εναντίον των Βιετναμέζων δε μπόρεσε να κάνει τίποτα.
Οι εισβολείς είχαν ήδη τοποθετήσει κυβέρνηση υπό τους Ερυθρούς Χμερ που είχαν ταχθεί στο πλευρό τους και είχαν μετονομάσει τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία της Καμπότζης.
Ο Πολ Ποτ βρήκε συμμαχία στην Κίνα.
Οι Κινέζοι πίεσαν τον Σιχανούκ να γίνει αρχηγός της Καμπότζης κάτι που ο ίδιος δέχθηκε έστω και απρόθυμα και ανακοίνωσε τον Φεβρουάριο του 1981 τη δική του κυβέρνηση συνασπισμού.
Τον Δεκέμβριο του 1981 ο Πολ Ποτ ανακοίνωσε τη διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος προτείνοντας ένα νέο Κίνημα Εθνικιστών.
Ο αντιβιετναμέζικος στρατός του υποστηρίχθηκε από πολλές καπιταλιστικές χώρες, ενώ οι Βιετναμέζοι υποστηρίχθηκαν από τις περισσότερες μαρξιστικές χώρες.
Αντικατοπτρίζοντας την ιδεολογική μετατόπιση, μεταξύ των Ερυθρών Χμερ, η συλλογική διατροφή τερματίστηκε, η απαγόρευση των ατομικών ιδιοκτησιών άρθηκε και τα παιδιά επέτρεψαν και πάλι να ζήσουν με τους γονείς τους
Ο Πολ Ποτ σχολίασε ότι η προηγούμενη κυβέρνησή του ήταν υπερβολικά αριστερή και ισχυρίστηκε ότι είχε κάνει λάθη επειδή είχε αφήσει υπερβολική εμπιστοσύνη σε δόλια άτομα γύρω του
Τον Σεπτέμβριο του 1985, ο Πολ Ποτ παραιτήθηκε ως αρχιστράτηγος των δυνάμεων των Ερυθρών Χμερ υπέρ του Σον Σεν. παρόλα αυτά συνέχισε να ασκεί σημαντική επιρροή
Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Πεκίνο για να υποβληθεί σε θεραπεία για τον καρκίνο σε στρατιωτικό νοσοκομείο, και επέστρεψε στην Καμπότζη μόνο το καλοκαίρι του 1988
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το επακόλουθο τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχαν επιπτώσεις στην Καμπότζη
Τον Ιούνιο, οι διάφορες φατρίες της Καμπότζης συμφώνησαν μια κατάπαυση του πυρός, που θα εποπτευόταν από τα Ηνωμένα Έθνη, με το σχηματισμό ενός νέου Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου για τη διευκόλυνση της διενέργειας δημοκρατικών εκλογών
Ο Πολ Ποτ συμφώνησε με αυτούς τους όρους, φοβούμενος ότι αν αρνιόταν οι άλλες φατρίες θα ενώνονταν όλες ενάντια στους Ερυθρούς Χμερ
Ίδρυσε ένα νέο αρχηγείο κατά μήκος των συνόρων, κοντά στο Πεϊλίν. Κάλεσε τους Ερυθρούς Χμερ να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους για να κερδίσουν υποστήριξη σε όλα τα χωριά της Καμπότζης.
Η κατάσταση εξακολούθησε να είναι έκρυθμη αλλά ο Πολ Ποτ αρνιόταν να εγκαταλείψει. Οι Ερυθροί Χμερ όμως μέχρι το 1996 είχαν χάσει σχεδόν όλο το έδαφος που κατείχαν στο εσωτερικό της Καμπότζης. Ένα εγκεφαλικό τον άφησε παράλυτο σε όλη την αριστερή πλευρά του σώματός του και καθημερινά ήταν με οξυγόνο.
Στα τέλη Ιουλίου, ο Πολ Ποτ και οι τρεις διοικητές των Ερυθρών Χμερ που παρέμειναν πιστοί σε αυτόν οδηγήθηκαν σε μια μαζική συνάντηση κοντά στο Σανγκνάμ.
Εκεί, οι Ερυθροί Χμερ καταδίκασαν τον Πολ Ποτ σε ισόβια κάθειρξη. οι άλλοι τρεις διοικητές καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Στις 15 Απριλίου 1998, ο Πολ Ποτ πέθανε στον ύπνο του από καρδιακή ανεπάρκεια. Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας που αναφέρει ότι ο Καμποτζιανός δικτάτορας αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε ότι σκόπευαν να τον παραδώσουν στις ΗΠΑ.
Στη διάρκεια της αιματηρής του πορείας είχε σκορπίσει το θάνατο και τον τρόμο στη χώρα του.
Υπολογίζεται ότι 1.871 εκ. Καμποτζιανοί πέθαναν εξαιτίας της πολιτικής του, κάτι μεταξύ του 21 και του 24% του πληθυσμού της χώρας.
Το 33,5% των ανδρών της Καμπότζης πέθαναν υπό τους Ερυθρούς Χμερ σε σύγκριση με το 15,7% των γυναικών
Σύμφωνα με μια ακαδημαϊκή πηγή του 2001, οι πιο ευρέως αποδεκτές εκτιμήσεις για υπερβολικούς θανάτους υπό τους Ερυθρούς Χμερ κυμαίνονται από 1,5 έως 2 εκατομμύρια, αν και έχουν αναφερθεί αριθμοί από ένα ως 3 εκατομμύρια.
Μεταξύ άλλων μεθοδολογικών σφαλμάτων, μπορούμε να προσθέσουμε τον εκτιμώμενο αριθμό θυμάτων που είχαν βρεθεί στους μερικώς ανοιγμένους ομαδικούς τάφους, πράγμα που σημαίνει ότι ορισμένα θύματα θα είχαν διπλομετρηθεί
Υπολογίζεται ότι 300.000 Καμποτζιανοί πέθαναν από την πείνα μεταξύ 1979 και 1980, κυρίως ως αποτέλεσμα των επακόλουθων επιπτώσεων των πολιτικών των Ερυθρών Χμερ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το Σισμίκ στο Αιγαίο, από το να βαρέσετε πρώτοι στο mea culpa
Η αρχή για την τραγωδία στην Κύπρο: Πραξικόπημα 15ης Ιουλίου 1974
Πολιορκία του Λένινγκραντ: Εκατομμύρια νεκρών και αναφορές για κανιβαλισμό
«Βυθίσατε το Χόρα»: Το παρασκήνιο πίσω από την ιστορική φράση του Ανδρέα
Οι 12 ερωτήσεις που δεν τολμούν να κάνουν οι Τούρκοι στον Ερντογάν
Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ δε θα ήθελες να βρίσκεσαι
Αυτός είναι ο ισχυρότερος στρατός στον κόσμο
Σύνορα Ινδίας- Μπαγκλαντές: Σε 50 χρόνια, 1.860 νεκροί
Τα πιο επικίνδυνα σύνορα: Ινδία-Πακιστάν στο Κασμίρ
